Hoşça Kal... Veda cümlesidir, yüreğin da ...

Yorgundu geceler, yorgunduk biz,
rüzgârın uğultusu camlarda çırpınırdı.
Kuş bakışı bakardık elleri ceplerinde,
yorgun insanların, gündoğumunda koşuşmalarına,

Sabahın ilk ışıkları camlardan düşünce odaya,
gün korkusu titretirdi bedeni ayrılık var diye.
Hasretin kırbacı mor izler bırakırdı bedende,
daralırdı yürek ayrılık zamanı diye.

Ter kokusu sinerdi odanın her köşesine,
biz kokardık,
çekerdik sineye, sineye tekrarı yok diye.
Bakışlara hüzün dolar ayrılık vaktidir,
gitme zamanıdır, yalnız yolculuğa kavuşma umuduyla.
Zoraki gülümsemeler düşer dudaklara, gözlere,
Dudaklar, suskun bir bakışın altında ezilir.
Vedasız bir gidiş başlar anıların eşliğinde,
son bir cümle bozar sessizliği, hüzünle.

Hoşça Kal… Veda cümlesidir, yüreğin daralışında kalan…

Alnında birkaç damla ter, bulaşır elin tersine,
götürdüğünde elini, koklarsın burun deliklerinle.
Teselli ararsın birkaç şarkı kelimesinden,
dizlerinin bağı çözülür, kalırsın olduğun yerde.
Hep bu son gidiş dersin, dönüş yok tekrar,
uzun yolculuktur bu hasretle ikiz.
içime hiç sinmedi, bu yalnız gidiş dersin,
dersin de, dönüp bakamazsın bile arkana.

Bir gün dersin, bir gün,
ne;
gidiş
ne de, dönüş olsun dersin.
İzmir-Çandarlı