Hoşça Kal Kara Tahta Şiiri - Adil Durmaz

Kara tahtaya yazarım kaderimi
Üç yıl oldu o tahtaya yazalı
Tebeşir tozuydu beni orada boğan bir de sen
Benim derdimi tek anlayan kara tahta

Başlarım yazmaya, ilk ders “sevgi”
Sol köşeyi kaplar herkesin istediği gibi
Uzun kalıcı olsun ister bitmesin ister
İlk dersten kaldım zaten uzun ve kalıcı olmadı
Benim dert yazdığımı bilmedi kara tahta

İkinci dersi “hasret” diye yazdı biri
Anladık ki bir sevdiği var uzakta
Hasret yazısını yazarken bile akıyor göz yaşı
Anlaşıldı ki o dersten kalan da olmuş
Derdi üstüne almanın ne olduğunu bilmemiş kara tahta

Sonra “özlem” yazıldı baş köşeye
Bir gurbet yolcusu bunu yazan
Sürekli diyardan diyara elden ele
Dedi “varmı böyle acıya dayanan”
Cevap veremedi, kimse cevap vermedi kara tahta

Son ders başkaydı adı “aşk”tı
Benden başka kimse bu dersi anlamadı
Çok uğraştım anlatamadım
En sonunda bende yanıldım
Tek dostum du beni yanıltan kara tahta

Ve çıkış saati geldi herkes gitti
Kara tahta tek başına kaldı
Yazacaktım hoşçakal ama
Son dersten yer kalmadı
Söylesem anlamadı ve ağladı
Anlamasanda hoşçakal kara tahta HOŞÇAKAL

ADİL DURMAZ