Hoşça Kal Aşk! Şiiri - Kezban Gündüz

Buruk ve hözünlüyüm.
Lapa lapa kar altında ankara,
Gökyüzü gri.
Günlerden cuma.
Bir ele uzandım ürkek,
Bir göze baktım korkak.
Göğsümde sızı,içimde dil yarası,
Yanı başımda sessizlik,
Önünde sensiz geçecek koca bir hayat.
Uzak kaldırımlarda yankılanır çığlıklar,
Başka ağlar gökyüzü,her mevsim.
Acıtır ruhumu gözümdeki göz izin.
Keşke mümkün olsaydı seni unutmak,
Bu şehri çoktan terkederdim.
Çare olsaydı gidişler,
Her memleket benim.
Sarmaz yaralarımı zaman,
Aynı oldukça gökyüzü,
Aynı doğdukça güneş.
Her akşam bir şiir yazarım adına,
Gökteki en parlak yıldıza bakarak,
Rüzgar alır dudaklarımdan her kelimeyi,
Bir tokat gibi vurur yüzüne,
Şimdi sesin sesime uzak,
Tenin tenime yabancı,
Ben giderken el sallayışın,
Aklımda kalan en son anı.
Sana kırgın değilim ey sevgili!
Ben olmasamda yüreğindeki,
Yüreğindekilerle mutlu ol.
Ankara soğuk,uyku bastırdı inceden,
Elimde yırtık bir resim,
Sen parçalamıştın, unutma! onu giderken.
Hoşça kal aşk!
Hoşça kal sevgili,
Ben uyuyorum kalbim üşüdü,
Hoşça kal gece,
Yarına kadar bana müsade........