Hoşça Kal Şiiri - Zeynep Arslantürk

Gidiyorum
Benden sonra..
Ne merdivenler ele verecek adımlarımı
Ne de bakışlarımı duvarlar.
Bir 'hoşça kal'a sığacak
Defterlerden taşan manalar.
Yazdığım
Yahut çizdigim.
Ne fark eder,nasılsa her sevdiğim
Mahkum bir kağıt parçasına
Sonsuzluğu orada buldular.

Sonsuzluk diyorum,
İçimizde olmalıydı
Ne göze hacet kalırdı o zaman ne dile,
Kafi gelirdik yalnızlığımıza.
Şimdi kendime sorduğum,
Aradığım yem miydi kalemime?
İnsan gitsin
Ve şiir kazansın.
İlk kez söylüyorum,bil bunu.
Şiir hiç olmasaydı da sen olsaydın.

Şimdi aramam mana gecelerde
Mahallelerin tenhalığını duymaz kulaklarım
Ne Ali*'den ne veli'den,
Bir büyü belirmez artık içimde.
Kalemimi de kırarım
Sözcüklerin kalbini de.
Kapatamam artık manaları,taşarım.
Mahremsiz kelimeler salarım dört yana
Aynalardan çıkar sırlarım.

Oysa ne çok isterdim.
Herkes gibi değildin
Herkes gibi anlamadın.
Belki de sözcüklerim şizofren benim
Duvarlar bakıyordu bana
Yağmur uyarır gibi camı vurur,
Ay ışık vermezdi hiç kağıdıma.
Söyle,dua edemeyişimin sebebi
Nasıl yazardım açıkca.

Unutucaksın.
Sesimi
Yüzümü..
Ve belki unutmamak için tıpkı senin gibi..
Gibileri de cehenneme atmalı.
Bir benzerini yaşadığımız hayatın
Denizin hududunda
Neresinden baksam araftayım.
Açılsam atar mıydı dalgaların,
Taşırlar mıydı çekinmeden bir tabutu?
Anlar mıydı insanlar,
Mülteci olduğumu.

Gidiyorum
Gidiyorum ve hayat tüm sunmadıklarıyla
Bağıracak kulağıma.
Yağmurlar yine yağacak,
Yine gecelerle başbaşa
Bu kez yabancı ve korkak.
Elim hiç gitmeyecek o kâğıda.
Şayet bir gün yazarsam
Sakın unuttum sanma.
Bil ki
Kazımak istediğimden seni,sonsuzluğuma
Ve eski bir umutla yaşamanın,
Ne yazık ki tek çaresi.

Gidiyorum
Bu gece en açık şiirimi yazdım
Ay vurdu kâğıdıma
Hakikati kavradım.
Saldım cebimdeki yıldızları arşa,
Şair artık ülkesine dönmeli.
Ve bir şey daha bilinmeli vedadan önce:
Gidenler kaldı aslında
Kalanlar görmedi.

İkimize de
"Elveda"