Hoşça Kal! Şiiri - Osman Aykut Bulut

Hakkın ödenmez; yıllar var…
Ne kadar neticeye ermese de,
Bizi bir araya getiren yollar var…
Nicedir, hasret çekmeyi özler dururum.
Sensizliği yaşayamadım adam akıllı.
Kimi kederimde,
Kimi keyfimdeydin.
Kimi zaman da bir önem başlığı atmaya gerek duymadığım,
Boş beleş zamanlarımda…
Bendeydin hep.
Benleydin hep.
Ben, bende değildim.
Sen yine bendeydin.
Hep…

Kalabalık içinde tek başıma,
Yalnızlığa mani söylemek istedim.
Sen mani oldun.
Hep...
Biliyorum yıllar var.
Yüzüme güldün,
Her defasında benden önce öldün…
Ben bir kere ölemezken,
Sen binlerce öldün.

Bir değil, üç değil, beş değil…
Beni milyonlarca kişiyle aldatsan da,
Şüphem yok sadakatinden.
Severim seni.
E bilirim; sen de seversin beni…
Lâkin artık sensizliği solumak ister bedenim.
Olacakları da biliyorum.
Farkında değilim sanma.
Kim bilir kaç gecem uykusuz geçecek…
Kim bilir hasret,
Beni nasıl içecek…
Her şeyi göze aldım.
Meraklanma.

Sen gittiğin için,
Herkes sana benzemeyecek…
Ve sen de artık herkes gibi olmayacaksın.
Yollarımız ayrılacak.
Sen anlamsız olacaksın,
Ben anlamımı arayacağım.

Bugün sensiz bir hayata “merhaba” deyişimin ilk günü…
Demek isterdim aslında:
“Sevişmek şart değil, oturur dertleşiriz.”
“Gitme! Kal! ”
Napalım, buraya kadarmış.
Uzun lafın kısası;
Sigaram! Hoşça kal…