Hoşça Kal Şiiri - Mehmet Faruk Habiboğlu

I
med – cezirlerimin kıyısı hoşça kal
ey gecenin rengi
ey hazanımın son demi
ey sevincim
sancım
usancım
hoşça kal

sokakların çığlık sendromunda
fersiz ve perdesiz pencerelerde
yitiyor adım
bitiyor
senin gölgenin saklandığı her köşede
senin saçlarının yandığı
ve gözlerinin kapandığı
illa avuçlarımın kanadığı
muğlak rüyalarımın
bu eski ve eksik kentinde
yitiyor adım
hoşça kal

uzaklarda ölen bir kuşun
bakışlarında asıldım
bir zamansız hicretin
yürek yarasıdır
yürek sarasıdır
işte senin karşındaki halim.

bu eski ve eksik kentteki hangi harabe
hangi köprü altında gizlediğin
o yasak öpüşlerin
gülüşlerin
ah gözlerindir idamım
sürgün gözlüm
hoşça kal

bir çocuğun ağlamasıyla
bir ceylanın vurulmasıyla
bir yıldızın kaymasıyla
ahh umarsız duruşunla
bir daha bir daha kırılan kalbim
ahım
ve günahımla
git demeden sen
göz yaşlarımı ben dermeden
hoşça kal

kırkikindiler kuşanıp geldiğim gün kapına
ve menekşelerde yıkadığım sevdakâr bakışlarımla
kölen olayım diye
uğrunda ölen olayım diye
nice dil döktüm
gül döktüm
kül döktüm sonra
başıma
alev gözlüm
hoşça kal

II
sana doymadan senden geçeceğim
deniz gözlerini alıp göçeceğim

güller solarken yanaklarında
bir derin sükût dudaklarında

ve son defa ellerini sarmadan
sormadan daha fazla seni yormadan
hoşça kal gözü yaşlım
hoşça kal