Hoşça Kal Şiiri - Barış Can Bıyıklı

Ulu orta can verdim kızıla çalan göğe bakıp
Kefenin cebi olsa acılarımdan yer kalmaz
Son nefesin ağırlığı kantara gelmez de
Pahada çok yorar adamı
Elimdeki kara kaplı düştü yere
O da gelemedi son sefere
İnsanlığa bırakacak bir kucak sevgim,
Tükendim…
Tüketti bu yollar
Layığını buldu sonunda çocukluğumun gözyaşları
Ne çok huysuzluk ettim sana, aksi bir ihtiyar gibi
Affet, vicdan da gelemiyor bu yola
Seni de götürecek kadar zalim olamadım affet.
Ben bu hayattan bir tek kendimi alamadım
Ne kadar yaşadıysam o kadar doyamadım
Göğün kızıllığı sönüyor
Üfledim son yaş günü mumlarımı
Gözlerimi zor açık tutuyorum
Ve zor dayanıyor buna sokağım
Hiç düşünmedim veda etmek mi zor etmemek mi
Kolay bir karar değil bu
Kimseyi beklemeyen bir trenin mahkûm koğuşunda
Ellerim soğuk, ıslak…
Yüzün avuçlarımda
Hoşça kal…