Hoşça Kal Şiiri - Mehmet Özen

Gidiyorum işte...
hem de kaçarcasına,
vuslatı olmayan,
umutlarımı, hayallerimi
gençliğimi, son deminde ömrümü çalan aşktan
elveda bile demeden gidiyorum...

yazsın!
anlattın yüreğiyle konuşan aşıklar
bu hazin bu menem öykümü...

yazsınlar... dağlara,
taşlara yazsın gerçek aşıklar
benzer çileli başlara
olmadı yapamadı bir türlü
gülmedi ve gitti diye...

yolum düştü gurbete
yorgun bu ten vurgun bu yürek
söyleyin şimdi kim gülecek
bilmem o kimi güldürecek
arkamdan bakıp su döküp
el sallayıp bu lanet olası
terki diyar şehirden

yok ki elimden tutacak
benimle gülüp benimle ağlayacak
yok yanınca canım gibi yanacak
işte ondan gidiyorum...
sessiz sedasız ve de sensiz
kimseyi rahatsız etmeden
üstümde bir tek ceket
ruhum anadan üryan
başım dik, alnım açık
ayaklar çırılçıplak...

Gidiyorum...
elveda bile demeden
dilini dişini bilmediğim
uzaklara belki de başka aşklara

Sakın ağlama arkamdan
demesen de diyemesen de
hissettiğim içindekileri
bırakıyorum sana neşeni
koca bir maziyi ve peşini

istersen hiç durma
yelken aç hemen
yeni yeni bensiz sevdalara
bensiz densiz aşklara
Aç çünkü,
ben alıp da
gidiyorum bana ait gönülden
sunduğum düşleri herşeyi
hoşcakal ela gözlüm
hoşçakal tatlı sözlüm
hoşçakal alyanaklı keman kaşlı
ruhu güzel ay yüzlüm
Hoşçakal...