Hoşça Kal Şiiri - Mustafa Keleş

Sevdaya attığım her adımda
Ezildi yüreğim paramparça, toprak misali…
Umutla büyüttüğüm her gülücükte
Binlerce gözyaşı sunuldu yanaklarıma.
Seven yüreklere uzak kaldı hep yeltenmelerim
Kayboldum hüzünlerin girdaplı sancılarında.
Nerde varsa bir vefasız
Yüreğimin kıyısında demlendi hep
Sustum,ağladım
Ve yenik sevdaların uçurumlarında
Yuvarlandım dili suskun, yüreği bağlı,
Ah yüreğim,
Söyle kim içindeki bu cinayetlerin faili?
Ben mi sevdim de sen yandın;
Yoksa sen mi sevdin de ben yandım?
Şimdi hangimiz hangimizin cenazesinde saf tutmalı,
Kim önce yanan,söyle ölen ilk kim
Ya da kes dilini,sus
Ve kapat gözlerini
Sevgilerin masum yüzlü cellatlığına…

Her koştuğum sevdada düştüm
Ayağıma takılan yalnızlık taşlarıyla.
Dönüp bakmadı geriye
Çelme takan yürekler,
Uzanmadı akan gözyaşlarıma hiç
Sımsıcak eller,
Değmedi gözlerime
Varlığının huzurunu sunan gözler…
Şimdi ıssız bir yürek bendeki;
Karanlık, soğuk, yalnız…
Ey sevgili,
Nice “hoş buldum”larım vardı
Bir “hoş geldin”in hayaliyle…
Şimdi köhne tebessümlerimle
Yokluğunla mağrur bir şehre giderken
Son bir bakış armağan ediyorum
“Hoşça kal”larla…