Hoşafçı Şiiri - Yerliköy Bizimköy

Hoşafçı Hoşafçı da neden Hoşafçı..?

Rahmetli Ahmet Dayı (Çalışkan) Bayat’a gitmiş, eşekle. Bayat 15 km. Bazı ihtiyaçlarını alıp gelecek.

Bayat pazarı Cuma günü. Dağ köylüklerinden olan bir adam tanıyor bunu. “Ahmet ağa falancaya biraz hoşaf göndersem götürür müsün?”

Söylediği kişi bizim köyden biri, hem de akrabası.

“Ne demek, tabii ki götürüm..!”

Hoşaf (Genellikle ahlat kurusu) dediğin nedir ki..! Kurutulmuş zaten. Fazla bir ağırlığı yok. 1 Torba. Torbada 1 teneke (Yarım hak) kuru hoşaf var. Eşeğin üstüne heybenin gözüne koyuyor. Yalnız başına köye dönerken “Şu hoşafın tadına bir bakayım” diyor. Hoşaf torbasının ağzını açarak bir avuç hoşaf alıp yemeye başlıyor.

Bir avuç daha, bir avuç daha derken köyün girişinde hoşafın tümü bitiyor. Hoşafı getirdiği kişiye boş torbayı uzatarak “Sana bunun dolusu hoşaf getiriyordum ama ecik tadına bakayım dediydim..!!” Biraz mahcup gülümsüyor. O saatten sonra adı da “HOŞAFÇI” kalıyor.

Çok yiğit adamdı Hoşafçı. Soyadı gibi çok çalışkandı. Güçlü kuvvetliydi. Babam rahmetli Koca Mıstık’la onun üzerine tırpancı yoktu. Birbirlerini de severlerdi.

Pirinç ekiyorlardı.

O zamanlar Şirket vardı. Müdürü, çalışanları falan bayağı bir kuruluştu Şirket.

Bir gün şirket Müdürü Halis Bey’le iddiaya giriyorlar.

Bir torba çimentoyu (50 kg) sırtına alacak, kanal boyu Çukurköy’ün hizasındaki kayalık buruna kadar götürecek. Yere koymak yok. Oturmak, dinlenmek yok. Rahatlıkla 7-8 km. Götürürse büyük bir erkek culuk (hindi) Hoşafçı’nın.

Götürürdün götüremezdin iddiaya giriyor Hoşafçı.

Bismillah deyip omuzluyor çimento torbasını.

O gün akşam birkaç arkadaşıyla birlikte iddiada kazandığı hindiyi yiyor Hoşafçı..

Mekanları cennet olsun.

Kaynak kişi: Mehmet İpek

Kaleme alan: Suat Zobu