Hoş Kalamayanlar Şiiri - Büşra Nisa Kaya

Ölümün saniyeler içinde geldiği bu dünyada
Azgın toplulukların yarışı içinde olmadan
Herkesin dünyalık heveslerine inat
Sevdiğinin dizine başını koyamamak
Gözlerine son bir kez bakamamak
Boynuyla saçlarının birleştiği noktada nefes alamamak
İçinde büyüttüğün aşkı son bir kez daha itiraf edememek
Her geçen gün içimde büyüyen hasretini bir nebze dindirememek
Ölümün, sensizlik yanında ne kadar da küçüldüğünü hissetmek

Evet sevgilim, bir masaldın benim için
Mavinin ve ruhumun buluştuğu solukluktaki defterime yazdığım dizelerden
Bir de gözümün önünden gitmeyen hatıralarından başka bir şey kalmadı senden
Şimdi seni, yıldızların her gece parladığı deniz kadar mavi, gökyüzü kadar ferah
Engin deryaların dalgaları kadar yüce, kırılan bir aile portresi gibi paramparça yüreğime yazacağım
Çocuklara anlatacağım
Bulutlara yükleyeceğim seni her gün
Akıttıkları her damla dünya üzerine sen diye düşsün
Ağaçlar seninle beslensin
Her yağmur sonrası yayılsın her yana kokun

Durdurabilsem keşke ölümün acısını
Sonsuzluğa uzansak seninle
Tüm sahipsiz bebeklerin annelerine duyduğu özlem gibi
Nereye gitsem, koşarak dönerim kuytudaki gözlerine
Nereye baksam, görürüm altın saçlarını

Belki de ölüm acısından da beter bu acıyla yüzleşmiş olmasam
İçimdeki yangında mahsur kalmasam
Seninle geçirdiğim her anı mıh gibi aklıma kazımasam
Parmak izlerini ellerimle ezberlemesem
O mağrur bakışlarından nasibimi almasam
Sensiz geçen gecelerde kaçtığım savaşların ağırlığı altında
Zamanın büküldüğü noktada
Sensizliğin tam da ortasında, kalabalıklar içinde korkulan yalnızlıklarla baş başa kalmasam
Umut etmekten vezgeçmez
Yıldızları şahit kılacağım zamanları
Baharda açan tomurcuklar misali umutla bekler
Ve seninle sadece seninle yeniden
Her baharda, her çiçek açışında, her rüzgar esişinde
Sonsuzluğa doğacağımız zamanı düşlerdim.