Yalnızlık kapımı çaldı bu gün,
Evde kimse yokmuş gibi yaptım.
Gitti…
Hava almak için kapıya çıktım,
Bir not bırakmıştı yalnızlık;
“Tekrar geleceğim” diye,
Durdum, kağıda baktım baktım baktım…
Girdim eve.
Yemek yedim.
Doymadım doymak bilmedim.
En sonunda anladım ki, ben sana acıkmışım.
Yattım, uyuyamadım.
Uymak için yorganıma sarıldım.
Ama değişen bir şey olmadı.
Anladım ki ben, senin varlığına sarılarak uyuyabilirim
Sabah ezanı okundu.
Namazımı kıldım.
Tek bir şey için dua ettim.
“ALLAH’ım o hep benle kalsın” diye.
Kapı çaldı.
Korktum açamadım, çaldı çaldı çaldı.
Artık hayatın gerçekleriyle yüzleşmem gerekiyordu.
Kalktım kapıyı açtım.
Sarıldı bana.
“Hiç bırakmam seni” dedi.
Mutlu oldum.
Hatta sevinçten ağladım.
“Seni seviyorum” diye haykırdım.
Ama anladım ki, sen varken de değişen bir şey yokmuş.
Ben hep yalnızmışım.
Ben o kapıda sana değil, yalnızlığa sarılmışım.
Hoş geldin yalnızlık…
Yazan: Mesut Karadaş 2010
Mesut KaradaşKayıt Tarihi : 29.3.2011 01:12:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!