Hoş Çakal Şiiri - Mehmet Artem Aykut

Çok özlüyorum, elimde hüzünlerim...
Çığlıklar atıyorum, hiçkimse duymuyor
Ben de duymuyorum sayın hoş çakal,
Ama duyduğum zamanlar da olmuyor değil
Uzaklardan biryerlerden geliyor sanki üzerime vuran fırtına
Derken ağır ağır ölüyorum
İçim kabarıyor, acıyor, yaralanıyor ve konuşamıyor
Galata bile küfür halinde tüm gündür
İçip içip susuyorum
Herkesin yüzüne bakıyorum, gülüyorlar
Ben ağlıyorum
Birkaç kişi geliyor yanıma ağlama diye;
Hepsi kendi derdini anlatmaya başlıyor öylece.
Gün boyunca üşüyorum hoş çakalım
Sarılıyorum balıkçılara Sultanahmet'e doğru
Galata Kulesi'nden görenler var beni.
Nefretle bakıyorum tüm gemilere,
Uçaklara, otobüslere,
Şehirlere, ülkelere,
Ne kimse anlayabiliyor,
Ne de kimseye anlatabiliyorum
Sarsılan bedenimdeki ince sızıları
Kafamda bir çakal, hoş...
Kan revan gibi vuruyorum sonra kendimi yollara
Bir işyerinin kapısını defalarca yumrukluyorum;
Birileri gelip bana biriki tokat atıyor
Canım yanıyor ama ağlamıyorum
'O yok' diyorlar yüzüme acırcasına bakıp
Elele tutuşulan, beklenilen, sigaralar içilen,
Sabırsızlıktan nutkum tutulan yerde duruyorum;
Hoşça kalıyorum sensizliğe,
Sadece duruyorum,
Hiç duramadığım kadar duruyorum.
Elde avuçta hiçbir şey olmadan bir dilenci gibi
Yoldan geçenlere yalvararak duruyorum.
Kimisi gülüyor, kimisi üzülüyor bana
'Aman kızım, yaklaşma alkollü' diye uyarıyor bir baba kızını
Aslında değilim, yani o kadar değil
Üzerimdeki alkolün etkisi değil
Hoş çakalsızlaşmışım, bilen yok,
Üzerimde yıkık bir aşktan kalıntılar var
Kaybetmişliğim, kalmışlığım hoşnutsuz.
Tüm dünyaya ve dünyadaki insanlara karşı.
Zafer;
Düzenin vazgeçilmez bir parçası gibi hep kötülerin.
Hoşçakal demenin en dibe vurduğu yerden
Nişan alıyorum kendime;
Hoşçakal
Hoşça kal,
Hoş çakal...