Horozşekeri Şiiri - Mehmet Özsan

Merhaba, Yetmişli yıllarda doğanlar sanırım (araştırma yapamadım, kusura bakmayın.) karatreni ya görmedi ya da binmedi. Benim çocukluğumun geçtiği mahallle, iki tren yolunun (İzmir, İstanbul) arasında idi. O zamanlar çocukluk mesaimizin çoğu tren yollarında geçerdi. En büyük zevkimiz gelip geçen karatrenlerden gazete istemekti. Sesimizi duyurmak ne mümkün, hatırı sayılır bir koro gerekliydi. Hele karatrenin düdüğü, tarifsiz duygulara götürürdü. Hala bir filimde duysam içim titrer. Ha birde horoz şekeri; Şimdiki loli- popun atası.Yanlız isminden de anlaşıldığı gibi sanat harikası horoz şeklinde ve birde düdük işlevi görürdü.Şimdilerde pek görmedim. Bu sektörde çalışanlara tavsiyem, yapın şunu yeniden. Eskiye rağbet olsa... demeyin. Tutar ve kazanırsınız. Neslimin fikir paylaşım alışkanlığı, patent hakkı vs istemem... İnsanın hayatında bazı fotoğraflar vardır. Bellekten bazen çıkar önünüze gelir. İşte yukarıdaki karalamam böyle bir anda cıktı. Şiire benzediyse ne ala... Saygımla.