Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Hor görüldüğümüz anlar da oldu elbet :( Okudukça bir film şeridi gibi canlandı o anlar zihnimde . Yüreğinize sağlık . Beni yaşamaktan keyif almadığım ama beni bir o kadar da güçlü yapmaya iten anlarıma götürdünüz. O güzel yüreğinize ve kaleminize sağlık ...
Yüreğinizdeki şiir güzelliği daim kalsın .Başarılar dilerim.
Tekrar tebrik ederim harika şiirinizi.
sevgili ozan yine çok güzel dizelerle aşkını çok güzel anlatmışsın siteminide aşkınıda çok güzel dökmüşssün dizelere yine çok içten okumaktan büyük zevk duydum sevgili şair arkadaşım kalemin daim olsun..Allah kimseye AŞK acısı çektirmesin ..yüreğine sağlık....
bu ne aşkın kulu kölesi olmayan kim yaşam böyle emretmiş ama hor görmesin aşk seveni sevileni onikiden vurmuşsun bütün bir bakış açısı ile harika şiir kutlarım.
kimse kimsenin kulu kölesi olmasın dileğim. değişik güzel bir şiirdi ellerine yüreğine sağlık..
***Hor Görme Beni
Sevdana mağlubum garibim diye
Yolun tozun olam hor görme beni
Üç kuruşluk halle sefilim diye
Kulun kölen olam hor görme beni
Her günün bitimi ayyaş halimi
Olamadım diye sevda alimi
Ucuzdan ömrümle yaptım talimi
Kulun kölen olam hor görme beni
Teselli aradım kırık kadehte
Bütün oyunlarda kaldım yedekte
Düğmesi yok olan yırtık yelekte
Kulun kölen olam hor görme beni
İsyan mı; etmedim lakin yorgunum
Aynalarda bile biraz solgunum
Ama eğilmedim öyle olgunum
Kulun kölen olam hor görme beni
Zaman zaman döker yersiz içimi
Kimseye sormadan yaptım seçimi
Yoluna serdim bak koydum leşimi
Kulun kölen olam hor görme beni
Tarihler yazmasın beni sayfaya
Son bir şiirim var bekle haftaya
Bu cahil halimle çıktım tahtaya
Kulun kölen olam hor görme beni
Elimin çatlağı soğuklardandır
Geç kalmadan seni uyandır kaldır
Kendimi kendine hadi inandır
Kulun kölen olam hor görme beni
Elbette bitmedi sana sözlerim
Lakin sıkıntıda darda yüreğim
Söyleyiver artık hadi göreyim
Kulun kölen olam hor görme beni...
.
Sayın Özsoylu yureğinize sağlık tebrıkler
Tebrik ediyor,hayırlı bayramlar diliyorum.
Sevdana mağlubum garibim diye
Yolun tozun olam hor görme beni
Üç kuruşluk halle sefilim diye
Kulun kölen olam hor görme beni
Her günün bitimi ayyaş halimi
Olamadım diye sevda alimi
Ucuzdan ömrümle yaptım talimi
Kulun kölen olam hor görme beni
Teselli aradım kırık kadehte
Bütün oyunlarda kaldım yedekte
Düğmesi yok olan yırtık yelekte
Kulun kölen olam hor görme beni
İsyan mı; etmedim lakin yorgunum
Aynalarda bile biraz solgunum
Ama eğilmedim öyle olgunum
Kulun kölen olam hor görme beni
Zaman zaman döker yersiz içimi
Kimseye sormadan yaptım seçimi
Yoluna serdim bak koydum leşimi
Kulun kölen olam hor görme beni
Zevkle okudum.Yüreğinize sağlık. Harika olmuş. İyi Bayramlar.
gönlüna kalemine sağlık..tebrikler saygılar
Bu şiir ile ilgili 47 tane yorum bulunmakta