Hopka Dağı ve İnsan Şiiri - Gülhan Özkara

Bir gün bir yaylaya gittik
Toklu dağının duvarının altına
Vardığımız evin çok güzel
Üniversiteli kızları vardı bir iki
Benim de yanımda üç tane delikanlı
Kızları gördü ya bizimkiler
Bir show yapma hevesi
Her birini kapladı
Başladılar hemen önümüzdeki
Dik yamacı çıkmaya
Ben bağırdım
‘Yarı yeri geçmeyin’ diye
Bu ara üniversiteli kızlar bağırdı
Mağarayı da geçtiler diye
Ben bocaladım
Her biri apartman
Kadar dik ve uzun
Kayaları vardı bu dağın
Hopka’ya çıkıyorlardı
Aklım başımdan gitti
Allah vere de yarmaca girseler bari deyip
Misafirliği unuttum
Dağın daha iyi göründüğü açık alana indim
Bir yaşlı emmi geldi
Dedim böyle böyle
Yarmaç’a girerlerse bir şey olmaz
‘Çetin Yol’a girdilerse;
Düşen ölür dedi
Artık çocuklarla irtibat kesildi
Hangi yoldan gittilerse
Ben dağ yönüne bakan
İki katlı bir eve çıktım
Bir kürsüye oturdum
Çok sürmedi oturduğum yerde
Dizlerimin bağı çözüldü
Ayaklarım titriyordu devamlı
Bir müddet sonra aşağı indim
Yanımda iki tane deli kaldı
Başka kimse yok
Biri kız vamp ve genç
İnce bir penye giymiş
Geniş oturumlu dik memelerinin üzerine
Öbürü de genç ve erkek
Biri erkek biri kız
Bakire iki meczup
Yanımda nöbetteler
Dağdakileri bekliyoruz
Hemen onlara söyledim
Dedim çocuklar ölmesin
Bir cevap yok ama
Onların ruhu benimle
Bana yardım için yanımdalar
Nihayet akşama doğru
Dağdan indi bizimkiler
‘Çetin yol’a girmişler
Ölmeden nasıl çıktınız diye sordum
Bizimki cevap veriyor
“Baba uçurumda tırmanırken
Bir aşağı baktım
Hemen başımı çevirip
‘Ben öldüm’ dedim
Sülük gibi yapıştım
Benden önde tırmanan ‘Serhat’
Korkma bizim Efendimiz var! dedi.
Bir sülük gibi dağa yapıştım
İzzet ile Serhat’ın
Son noktadaki patinaj taşları
Üstüme dökülüyordu
Nihayet çıktım düşmeden”
Sağ salim aşağı
İndikten sonra çocuklar
Müsaade istedi meczuplar
Ayrıldık o köyden
Geriye bu hatıra kaldı
Akoluk köyünden
2013