Holigan Şiiri - Emin Ege Yaylacık

ben bir silahın namlusunda yıllarca holiganım diye yaşadım
yanımda yıllarca görmeden taptığım bir güneş vardı
namlu paslanınca yüzüme tükürdü
ben kime taptıysam
kimin silahında esir kaldıysam
hiçbiri üstüme basmaktan geri durmadı

kargaşalarda tüm kuşlar uçup gitti bu şehirden
peki ya özgürlüğümüzü kime yükleyecektik
bir gün kusabilmek için tüm ümitlerimi
yıllarca sabah ezanını bekledim
çok şarkılar ezberledim dizginleyebilsin diye ağrılarımı
hiçbiri üstüme basmaktan geri durmadı

holiganlar gibi yaşamak istedim
çok şeyime alıkoydular
düşüncelerim tepelerin ardında bulutlara saklandılar
hiç istemedim kendimden bir şeyleri öldürmek
kendimden birilerine özenip yaşamak istedim
arsız bir duygum kabardi cetemde
apansız holigan yaptı beni

yaşamımdan ufak tefek çıkarımlarım oldu
korkmam gerektiğini öğrendim öleceğim zaman
peki ya biz korkar mıydık
kaç kişinin yerine bu hayatta korktum hiç hatırlamıyorum
yazdıklarım boğazımı yırtıyor sanki öyle bir acıyla korktum
cinayetlerin en azgınını ben o gün holiganlığımdan korkarak işledim

ne yazık ki kıtlıklar hükmediyorlar sokaklarıma
hangi benliğimi tutsam büyük holiganlar gibi kendimi molotofluyorum
ciğerlerimi söküyorlar
ulu orta
tüm hayatın içinde
sırf onlar için yaşadım diye
hayatlarının holiganını
büyük hizmetçilerini
mavi bir evin önünde katlediyorlar

çetrefilli holiganlar büyüttüm kendi içimde televizyonlara sığmayacak kadar büyükler
onlar acıktığında sarhoşluğumu yaktım boyumu posumu sattım
onlar büyüdüğünde organlarımı parçaladılar
memnuniyetsiz fahişelikler yaptırdım zorla
gün geldi onlar bile benden vazgecti

sokaklar hep ordalar
hiçbirinin acelesi yok
ve tüm kirleri üzerlerinde
hiç kimse onları süpürmüyor
yaşamaya alışıyoruz kendi pisliklerimizle
ben holigan oluyorum
sen beynimi ateşliyorsun

ve
vazgeçmeyeceğim
kendi
holiganlığımdan