Hocam Şiiri - Hüseyin Çetinsoy

Geceler karanlık, yollar bozuktu,
İlmin her an önümde rehber oldu,
Okuyup öğrenmek, zevke doyumdu,
Okumayı bana öğrettin hocam.

Çalışmak, durmadan, hiç sarsılmadan,
İlerleyebilmek, ancak bu yoldan,
Oturup miskince, beklenmez “Hak”tan,
Çalışmayı bana öğrettin hocam.

Kâinat, uzay, dünya ve yıldızlar,
Kafeste olan bülbül, niçin ağlar?
Irmaklarda çağlayıp coşan sular…
Düşünmeyi bana öğrettin hocam.

Hayat ve insanlar, birer meçhuldü,
Kafamdaki sırlar, bir bir çözüldü,
Sonsuzluk, ufukta sanki bir “gül”dü,
Manaları bana öğrettin hocam.

İlim, irfan, ümran, ahlak gerekti,
Asrımız değişmiş, teknik binekti,
İhtiyaç duyana yardım gerekti,
İnsanlık şuuru öğrettin hocam.

Dil aciz, o an kelimeler koftu,
Dudaklar sustu, hep gözler konuştu,
Kalpten kalbe giden bir ince yoldu,
Duyguları bana öğrettin hocam.

Vatan, millet, insan, bayrak sevgisi,
İnançlı olmanın, bir semeresi,
İnsanın dünyada en son nefesi,
İlim olsun diye öğrettin hocam.