Hocalı da Şiiri - Cuma Ali Çetin

Katliam yaparken katil ermeni...
Çiğnendi hunharca ar Hocalı da.
Gördük masumları yere sermeni...
Cinayet işledi çar Hocalı da.

Kasaba etrafın kahpeler sara!
Karadağ ki o gün gerçekten kara!
Yıllar geçti halâ dinmedi yara...
Oldu dünya başa dar Hocalı da.

Kaçarken ayağı yalındı o gün!
Gece son nefesler alındı o gün!
Bedenler ateşe salındı o gün...
Yaktı vicdanları har Hocalı da.

Dizilmiş katiller geliş gidişte!
Kinleri gizliydi sıkılan dişte!
Soy kırım denilen şey budur işte...
Kapatmaz vahşeti kar Hocalı da.

Emir veren ise katil sarkisyan!
Hep hafızalarda yok bunda nisyan,
İnsanlık ederken duruma isyan...
Yürek yakıyordu nar Hocalı da.

Yılkı dev gelmişti tam yedi başlı...
Kayadan katıydı yüreği taşlı.
Öldü kadın. Çocuk, onlarca yaşlı...
Kan akıyordu şar şar Hocalı da.

Birleşin diyorum ben bütün Türk'e!
Boyun eğmeyelim içi boş kürke!
Mazlumlar sevinip, zalimler ürke...
Çalınsın sevinçle tar Hocalı da.

Gemi yüzdürürken bizler karadan,
Ne geçti de böyle olduk aradan?
Yirmi üç yıl geçti ama aradan...
Katliamın izi var Hocalı da.

Tam altı yüz on üç can gitti burdan!
Nice hakan, kral, han gitti burdan!
Vatan, yurt uğruna kan gitti burdan...
Ağladı dağ, dere, yar Hocalı da.

İşgal altındayken kasaba, iller...
Hocalı da sustu ötmüyor diller.
Susan milletlerde zulme dahiller.
Yaşam çok ince bir zar Hocalı da.