Hoca Ne Yapsın Şiiri - Sezayi Tuğla

Bir gün Hoca, çarşıya gitmeye niyetlenir,
Oğlu ve eşeğini almaya karar verir,

Eşeği de çıkarıp bakarlar sağa-sola,
Hoca eşeğe biner, çıkarlar artık yola,

Birkaç adım gitmişken, bir komşuyu görürler,
Sabah sabah komşuya bir de selam verirler.

Komşu kızar Hoca’ya eşeğe bindi diye,
“Bu küçücük çocuğu yürütüyorsun, niye? ”

Çaresiz iner Hoca, çocuk eşeğe biner,
Bu durum komşusunun şimdi içine siner.

Birkaç metre giderler, görür başka birisi,
Eleştiriler başlar, devam eder gerisi.

“Zamane gençliği bu, Hoca yerde yürüyor”
“Delikanlı eşekte, cümle âlem görüyor.”

Bu düz mantık görüşe bizim Hoca hak verir,
O da biner eşeğe, bir maharet gösterir.

Köşeyi dönmüşlerken bir adam ters ters bakar,
Hiç kuşkusuz çatacak, adam kafaya takar.

“Acımasız zalimler, şu zavallıdan inin,”
“Gideceğiniz yere eşeğe tek tek binin.”

Ne yapsın baba-oğul, inerler ve yürürler,
Problemi çözmeyi bu durumda görürler.

Daha yola çıkmışken gülüşür birkaç kişi,
“Ne de komik oluyor hocanın her bir işi.”

Boş gider karakaçan, iki kişi yürürler,
Bu durumu görenler güle güle ölürler,

Ne yapsan, ne eylesen herkes memnun olamaz,
Ey Sezayi, hiç kimse ortasını bulamaz.

(EKİM 2006)