HN- Seni Tanımadan Önce Şiiri - Sami Bağcı

Seni tanımadan önce
Kendimi bile sorgulayamazdım
Daha adın düşmemişti dilime
Hayat birkaç kelimeden ibaret
Nefes alıp verirdim sadece
Seninle kuşatılmışken dört yanım
Varlığına dair bin bir işaret
Hissederdim ama dokunamazdım
Dokunmak dedim de
İlla ki parmak uçları mı hissetmeli
Eller uzanamaz mı yürekten
Ne zaman hayal etsem sesini
Talime dururdu notalar
Kaç kere dizer bozar
Yine de hizaya sokamazdım.

Seni tanımadan önce
Küçük bir çocuktum
Akıl erdiremezdim olup bitene
Rutin bir döngüydü gündüz ve gece
İki güneş arasına sıkıştıramazdım seni
Varlığını haber vermeliydi
Saatler gong çalmalıydı her saniye
Karanlık çöktüğünde kaybolamazdın
Gecenin en koyu yerinde
Uykuya bürünürken gözler
Ses veriyordun rüyalarda bile
Sen anahtarıydın bilmecelerin
Çevirdikçe birer birer
Her seferinde seninle yüzleştim
Uçsuz bucaksız evren, her zerresinde varlığın
Karanlık denizde yakamoz
Bin bir çeşit çiçekte…
Sensiz anlamı var mıydı gözde yaşın
Görmemek mümkün mü çocuğun gülüşünde
Bir kelebeğin kanadında donup kaldım
Ezberlettin ya sonunda hece hece
Yeryüzünde yok öyle bir varlık
Adını durmadan durmadan tekrarladığım.

Seni tanımadan önce aldanırdım
Küçük tepeleri dağ
Sığ suları umman sanırdım
Safçaydım demek ki
Kavramları birbirine karıştırırdım
Varlık hissederdim kendimde
Ufalırdı dünya
Bir misket gibi kalırdı ellerimde
Oysa…
Evren sığsa da yüreğime
Yanında zerre bile sayılmazdım.

Seni tanımadan önce oyun bilirdim zamanı
Ben gamsız, ben kaygısız
Güneşin doğuşuna batışına şiirler yazardım
Akrep, peşinde koştururken yelkovanı
Çatlamaya yüz tutardı saatin kadranı
Zembereğini bozunca, zamanı durduracağımı sanırdım
Oysa dilim dilim tükeniyormuş hayat
Bir gün aynaya baktığımda anladım
Bakma kaygısız göründüğüme
Belli etmesem de içimde bir telaş
Sana geç kalmaktan korkarım.

Seni tanımadan önce sevdiğimi sanırdım
Yanaktaki hoş gamzede
Bazen baygın bakan bir gözde
Erir akardım nağme nağme
Aşkı, büyülü bir çift sözde arardım
Hep zirvede başlasa da aşklar
Tutunamıyor insan, yenik düşüyor zamanla
Gün gelip dibe vuruyor duygular
Sen, gerçek sevgi nedir gösterdin bana
Aşk dilde değil, gönülde yücelirmiş
Rakımın sıfırı gösterdiği bir noktada
Yerlerde sürünürken zirveler
Ruhum durmadan ivme kazanmakta
Kanatlarımı açtım, sana varmaktayım.

Seni tanımadan önce kimsesizdim
Gün gelip anlamını yitiriyor kalabalıklar
Dinmek bilmiyor yalnızlık hissi
Anladım ki ben hep sensizmişim
Kalabalık dediğin nedir ki, rakamdan ibaret
Azat ediyorum ne kadar sıfır varsa
Yeter ki beni birliğine kabul et
Öyle bir düğüm at ki çözülmesin bağım
İstemem başka bir ses, ne bir nefes
Seninle dünyadan daha kalabalığım.

(Hayat dediğin nedir ki)