İnsanları seviyorum
Hamam böceklerini de
Bitkileri seviyorum
Yeter ki can taşısın sinesinde.
İçim parçalanır
Ne zaman bir ağacın dalı kırılsa
Benim bacağım sızlar
Topallasa bir karınca.
Bunların da ötesinde
Bir insan düşünün
Tarumar olmuş hayatı
Hedef tahtasına oturtmuş kader
Yüreği kırk yerinden yaralı
Sürmezlik edemem
Eğer bendeyse ilacı.
Bana ne demek kolay da
Kendi ellerimle boğmak var insanlığımı.
Sırf bana mahsus değil aslında
Böylesi erdemler
Bunlar insanlığın ortak paydası
Belki benim ki biraz daha çevik
En önde koştururum vicdanımı.
İşte böyle
Acıma duygusudur, şefkattir
İnsana canlıları sevdiren
Bir duygu daha var ki
Özellikle bir kişiyi yücelten
İnce çizgilerlerle değil
Dağlarla ayırırsınız diğerlerinden.
(Hayat dediğin nedir ki)
Sami BağcıKayıt Tarihi : 9.11.2008 14:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İnsanlığın, bir türlü içinden çıkamadığı duygu sevmek Şaşı bakan gönüllerimiz, bazen birbirine karıştırır Babasının, sokaktaki bir küçüğün başını okşamasını kabullenemez çocuk Kendisine gösterilen sevginin bölündüğünü sanır. Çocuklara mahsus bir tepki de değil bu aslında Sanki insanlığımızın temel taşı gibi Tamam, sevmek başlıbaşına bir kavram da Hiç düşündünüz mü, içinde kaça ayrılır? Ne zaman şıkların arasında bocalamaya başlarsak Ortaya yeni bir kavram çıkar; bunun adı kıskançlıktır. Tüm canlıları sevmek, insanlığımızın bir gereği olsa da Birilerini diğerlerinden çok seversiniz Tüm canlılar bir yana, O bir yana...
Bir böcüğü, bir çiçeği bile seviyorum diyebilmek.. En kolayı en zora dönüştürebilmek belki de..
TÜM YORUMLAR (2)