Hıyarağası Şiiri - Nevzat Dağlı

Ağalık köylünün başına bela,
Yediği lokmayı sayar ağası;
Dayağa, zılgıta olur müptela,
Verir ona her gün ayar ağası.

Kimi ağa hırsız, kaypak, yalancı,
Tükrüğünü yalar yoktur utancı.
Köylü sanki yolcu, ağadır hancı,
Kızarsa dışarı koyar ağası.

Ağa zalim ise köyde sancı var,
Ağrılar gizlenir şer inancı var.
Elbet yandaş birkaç ispiyoncu var,
Köylü konuşamaz duyar ağası.

İhtiyar meclisi, muhtar ondandır,
Çoluğa çocuğa ahtar* ondandır.
Köyün bekçisine ihtar ondandır,
Emrini tutmazsa oyar ağası.

Kimi köyler vardır marabalar aç,
Hakkını istese iniyor kırbaç;
Çalışır çabalar ekmeğe muhtaç,
Çünkü köylüleri soyar ağası.

Yoksul köylü cennet görür düşünde,
Ter akıtır hile yapmaz işinde.
Emek harcayanlar helal peşinde,
Haramı yiyerek doyar ağası.

Kimse karşısında durmasın diye,
Köylüyü iteler sormasın diye;
Uyanıp gerçeği görmesin diye,
Köylünün gözünü boyar ağası.

Nevzatım ağalar çeşit çeşittir,
Kimisi krala, şaha koşuttur.
Kimisi dincidir, şeyhle eşittir,
En tanınmışı da hıyarağası.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat
*Ahtar: Tehlike.