Hıyanet Şiiri - Mahsun Doğan

Konuşsam yel götürür
Susup içime atsam büyür
Dilimin ucunda tonlarca kelime
Savursam da bir şey geçmiyor elime
Tanrıya yakınlaştıran imtihan mı
Yoksa huzuruna istenmediğim an mı
Karıncalanan bir sızı göğsümde
Açılan ellerim yoruldu göğümde.
Hani hayat aynasıydı kişiye
Yeşermemeliydi ihanet vefa ekene
Sana ışık veren bir pencereydim
Sen bana bütün perdelerini çektin
Oysa ben başladığım bir kitabı bitirmeden
Başka bir kitabı bile okumuyordum
Sen bana bunu ne diye ettin.
O gece ölmek için bin tane sebep saydım
Ama tek bir gerçek icin vazgeçtim
Annemi cenazeme çağıramazdım