Hitap Şiiri - Çepni Serhat Öztürk

Bugün, yürürken yaşlandığımı hissettim.
70 yaşına gelmiş bir adamın yorgunluğu vardı üstümde.
Sırtım biraz kamburlaşmış gibiydi ve,
Hareketlerim yavaşlamıştı iyice…

Ruhumda anlamadığım ve daha önce hiç hissetmediğim bir sakinlik duygusu…
Oysaki yaşım daha on dokuza ilerliyordu.
Üzerimde yılların siyah kabanı,
Ayağımda görmüş geçirmiş botlarım.
Kafamdan çıkmayan beremde onlara kafa tutacak gibiydi sanı-rım.
Yine usanmadan aynı yerlerden geçiyordum yürüyerek.
Asla kurtulamadığım o iç huzursuzluğum ve mide bulantım da refakatlik ediyorlardı.
Yine ilham verici günlerimden birisi olacağını düşünüyordum, ki derin duygular yaşıyordum.
Yanımdan geçen, bedenden ibaret kişiler, yine bana bakıp fü-tursuzca gülüyorlardı.
Onlar birer beden iken, ben ruh olduğumdan dolayı.
Onlar karambole, öylesine, zevk için yaşarken,
Ben hayatımın her anını değerlendirmeye çalışır,
Geleceğimizi, vatanımızı ve ilerleyen çağın Türk bireylerini düşlerdim.
Yalnız kendi evlatlarımı değil,
Yanımdan geçerken bana iğreti gözlerle bakıp gülen sefillerin çocukları da dahil.
İnsanı ancak; ukalalıktan uzaklar, kibirlerini yenmişler, dalka-vuk ve riyakar, menfaatçi olmayanlar anlar.
Ha birde, ağır şeyler yaşayan ve atlatanlar.
Gözlerim, eskisinden daha zayıftı.
Bir yere odaklanınca sulanıyorlar,
Bazen karşıdaki suretleri de seçemiyorlardı.
Ancak şükrediyordum ki, karanlıklara da boğulmamıştım.
Belki biraz dinlenmeye ihtiyacı vardı onların.
Belki buna zihnimde dahildi.
Ağızları yok, konuşamıyorlar belki ama o gözümden gelen yaş-lar belki de birer serzenişti.
Onlardan özür diliyorum,
Hatta vakit ayıramadığım tüm insanlardan…
Suratım asıksa da şu sıralar, aldanmayın isterim.
Biliyorsunuz, benim bu mizacımdır işte.
Her zamanki hallerim. 17:08 / 20.12.2021