Histeri Şiiri - Cihan Özbağdat

Yokluğundu varlığımda hissettiğim.
Sancıların doğurduğu baş ağrıları;
Süzgecinden yalnız nefret geçen histeri...
Döner durmaz, usanmaz,
Şekli değişik son bulmaz “murphy yasaları”.
Ve klasik yapışkan yorgunluklar falan filan.

Seni enterese etmez belki ama anımsıyorum.
Anlamsız benzerliklerimiz vardı seninle.
Aynı otobüsle ayrı yolları aşındırmak veya
farklı düşlerle aynı merdivenleri çıkmaktan öte.
Anlamsız benzerliklerimiz vardı inkar etme!
İkimiz de biraz hayal biraz düştük...
Küçük bir çocuğun elinden kaçıvermiş
uçan balonlar gibi rüzgarın hükmüne yenik düştük.

Yıpranmışlığın başkenti ben;
Alışılmış duyguların ötesine geçemiyorum.
Paylaşılmış günahların da sana yük anlıyorum.
Kimyasal olarak mümkün değildik
Oksijenden uzak, hep heterojen.
Kesişmesi imkansız paralel doğrular gibiydik.
Ispatımız geometrik, ucundan trajik.

Anlamsız benzerliklerimiz vardı seninle.
Aynı şehirde ayrı iklimleri yaşıyor olmaktan öte.
Samyeliye doymuş günahkar tenin
Poyraz, kuzey, bora benim…
Doğa bile seçmişken tarafını
Yersiz yordum cahil aklımı.

Tüm anlamsızlıklara inat azad ettim anıları.
Durumları anlamlandırmak sana kalsın...
Zor olsa da yaptım
Sonlandırdım yaşanamayanları.