Hıssızlık Şiiri - Tarık Özhan

Bardağın sürekli boş tarafını gören bir et parçasıydım
Sevda ve ızdırap dolu bir hayat
Koşar adım üzerime geliyordu
Bilmiyordum akıbetimi
Belki yine muvaffakiyetsiz bir yola giriyordum
Bilincini kaybetmiş, yüreğini rehnetmiş bir şekilde
Henüz sevdanın maksadını gözünde idrak edememiş,
Ve yahut etmiş ama aklında canlandırdığı
Hiçbir zaman kendisini tatmin etmemiş,
Tipik bir insan yüzüydüm.
Yapboz gibi gelirdi hayat,
Yap kısmını hep kendim yapar,
Boz kısmını ise, ya üçüncü kişiler
Ya da, o bozardı.
Bozulması zaten olası bir ayrılığın habercisiydi.
Hemen akabinde başlardı ayrılık sancılarım,
Sel olurdu gözyaşlarım
Lal olurdu dudaklarım
Bütün sevdanın pınarının,
Bedenime batan, bir platonik diken olduğunu gördüm
Aşk limanımda ki geminin alabora olduğunu
Musalla taşında yatan bir aşkı
Bu aşkın tecrübesini yüreğinde tercüme eden birini
Bir lodos akşamı sevdanın son karlarının da,
Eridiğini gördüm
Mukabilinde bir muammadan başka bir şey görememiştim
Belki samimiyeti ilk zamanlarda görmüştüm
Fakat bu da fırtına öncesi bir sessizlikti
Olması gereken tek şey hissizlikti