Hissizlik Şiiri - Cihan Özbağdat

Sevme beni,
Beni anla!
Belki de tek ihtiyacım bu.
Kaybolan yılları telafi etmek gibi bir niyetim yok!
Günü kurtarsam kafi fakat onu dahi yapamıyorum.
Tabuta girer gibi giriyorum yatağa ve
istisnasız sancılı karşılıyorum her sabahı.
Hissizliğin hiçlik diye bir mertebesi var!
Koyu karanlık,
uçsuz bucaksız,
zemheri.
Bilmem gerekenden çok az şey öğrendim ama yetti.
Mesela ölüm ecel eliyle sonda gelmek yerine,
Sen gibi gelip ruhu alabiliyor hayat devam ederken.
Ve sonrası;
Yetinebilme,
Yetişebilme çabası.
Dahası yok...