Hissizlerin Hissesi

Yorgun biçare çıktım zirve yokuşa
Arnavut kaldırımlarının taşıdığı kadar
Memleket deyip sarıldım dar sokaklara
Memleketin soğukta beni sardığı kadar

Bunaldım sözlerden, dârdan dara kaçtım
Attım gözyaşlarımla; yaralı kendimi çaya
Yuvarlandım sanki Mevlevihane durağına
Ben Ahmed'in meşhur neyzenini aradım

İnsan bazen aradığınında güzelini bulurmuş
Benimde yüzüme gül açtıranmış davet-i ilahi
Yürüdüm karşımda Behzat'ın meşhur camii
Gülümsüyor sanki ata yadigarı saat kulesi

Buz gibi bir su, soğuktan yanmış tenime değdi
Bir acı hissettim ki sanki yüreğim kesildi...
Yavaş adımlarım fakat hayatım çok hızlı
Açınca gözümü; gördüğüm caminin taş duvarı

Usulca kıldım namazı ve içimde bir kılıç yarası
Geldiğimin on misli atılınca dışarı; anladım...
Bir mezar başında konuşan deliymiş benim adım
Sahi, yalan değil; kendime kendim bile şaşırdım.

Duramadım ama, yine bir hınçla yerden kalktım
Yürüdüm yeniden fakat kalkışımı hiç anlamadım
Karşıma eski dostum kara kedi çıkınca kavradım
Saat kulesinin kenarında sahi ben hiç oturmadım

Ayaktaydım fakat yüksekte değil yerin ta dibinde
Ağlıyordum oysa göz yaşım içime akıyordu.
Hissizdim... Sanki kesilmişti hislerim... İçimde
Bir iç çektim fakat savulan sözler değil bendim...