Hissiyat Şiiri - Battal Gazi Ülker

Yanan bir gemi gönlümün limanında,
Ne gönül limanı kabul ediyor, ne de deniz açıyor suskun kucağını.
Çığlıklar yükseliyor yüce ateşin kızıllığında...
Ve tiz bir ses derinden...
Dur gitme! Yanan yansın kalan bize yeter diyor, usulünden...
Bilmiyor ki yanan gelmez geri...
Bilmiyor ki ne yanan gemiyi izleyecek gönül o gönül olacak, ne de tam batacakken sığınacağı liman o liman...
Ayrılıyor haşmetli tahtalar geminin gövdesinden, çaresiz bir annenin gül kokulu yavrusundan ayrıldığı gibi...
Sökülen her tahta sarsıyor gemiyi,suskun deniz,aç bir köpek gibi bekliyor avını, dalgalarını köpürterek....
Tüm geçmiş batıyor, geminin sancağında ateşli bir aşk son anlarını yaşıyor...
Gökyüzü ağlıyor, liman suskun, gemi çaresiz...
Aslında tüm yaşanmışlarıyla, tüm hayalleriyle, saklı kalmış bir hayat batıyor,
Ebediyete ulaşamamış nice aşklar gibi, sessiz ve tüm kızıllığıyla.