Hissettirmeden Şiiri - Bekir Dalkıç

Sevdimi en derinden sevmeli insan sevdiğini.
İndimi dibine kadar inmeli onun içindeki denizin.
Açtımı göğsündeki istiridyeyi, dökülmeli incileri.
Güldümü ürkütmeden gülmeli kuşları.
Sevdimi kimsecikleri incitmeden sevinmeli.
Baktımı eritmeli şu ciğerin yağını.
Öptümü, gülü dikeninden,
Yarinin en acılı yerinden öpmeli.
Yakmalı o acı o dudakları.
Sustumu masallar anlatmalı ela gözleri.
Konuşunca nehirler akmalı buz gibi.
Unutturmalı şu eski karabasanları.
Değdimi değişmeli dünyan.
Gökkuşağına boyanmalı gökler.
Pamuk gibi yumuşacık olmalı elleri.
Alıvermeli yılların yorgunluklarını.
Geldimi öyle bir esmeliki rüzgar,
Süpürmeli bütün karamsarlıkları.
Savurdumu saçlarını esen yellerde,
Dağılmalı hüzün bulutları, uçup gitmeli.
Koktumu buram buram toprak kokmalı memleket.
Almalı yarinin aklını başından.
Sıcacık olmalı kalbi, güneş gibi atmalı.
Her gece beyaza  boyamalı karanlıkları.
O göğsünde uyuyup, sabahı etmeli.
Birgün giderse de hiç hissettirmeden gitmeli.
Aslında hiç yaşamamış gibi.
Hiç yaşatmamış gibi aşkı sana.
Yaşanmamış gibi bitmeli sevdası.
Lakin giderayak kalbine bir çizik atmalı
Yokluğunda inceden inceden sızlatmalı.
Zira sevdimi en derinden sevmeli insan.
En derinden.