Hissettim Annem Şiiri - Orhan Karakız

Verdiğinde hemşire beni, Öpülesi ellerine.. Hissettim annem seni, Hissettim eşsiz sıcaklığını kalbinin, Yüreğinin, ana ciğerinin... Dönmedi dilim belki, Diyemedim, Söyleyemedim sevdiğimi seni.. Ama biliyordum, Bildiğini hissediyordum.. Hissediyordum çünkü.. Kalbinin atışı kalbimin atışındaydı, Mübarek göğsündeyken dudaklarım... Sarıldığında bana, Öptüğünde, Kokladığında yumuşak yanağımı, Okşadığında ipek saçlarımı... Hissettim annem.. Saçlarımdan minicik ayaklarıma kadar.. Senin sıcaklığını hissettim annem.. Şefkatinin yüceliğini sezdim annem.. Bekleyişinin, vuslatla son buluşuna şahit oldum annem... Koşarken sen peşimden, Elinde bir tabak ve bir kaşık.. Ben kaçtımsa da, hissettim annem, Hissettim o yemeği yiyince, Hissedeceğin o tatminkar duyguyu... Ölümün sınırından çevirirmişçesine, Beni bir anda canlandıracakmışçasına.. Diriltecekmişçesine eriyen vücudumu... O yüce şefkatinin, sevginin, aşkının.. Tezahürüydü annem... Hissettim annem... Büyüdü vücudum gün geçtikçe.. Kalınlaştı saçlarım, O ilk anki gibi, o ilk okşadığın ipek gibi saçlarım yok artık.. Yumuşacık yanaklarım yok.. Küçücük gözlerim, ellerim, ayaklarım yok annem... Kucağına sığan vücudum yok.. Yüzüne gülümseyen dudaklarım yok... Ama bil ki annem, Rabbimin bana öğrettiği o meleğin ismi, Hala dudaklarımda.. Unutamadığım o mübarek isim... Hala zihnimin bir köşesinde... O yüce isim, hala bende... O gün dönmeyen dilimden dökülmeyen, O eşsiz kelime, yani ANNE... Hala bende annem...