His Şiiri - Emrah Bekci 2

Hislerine güvenmeli mi insan…

Ne kadar farklı bir şey ‘’His’’ dediğimiz olgu…

His ruhun kulaklarıdır aslında…

Ruhun kulakları olur mu demeyin sakın, olur…

İşte ruhun duyuşlarıdır ‘’His’’…

Kulaklarımızla ancak sesleri duyarız bizler…

Ama hislerimizle karşımızdakinin kalbinin ritmini dinleriz neredeyse…

Hislerime çok güvenirim, hislerim beni yanıltmaz deriz çoğunlukla…

Bir insanın hislerinin kuvvetli olması için duygu yüklü olması gereklidir…

Duygu yok ise…his de zayıftır o kişide…

Duyguyu var eden ise, sevgidir…

Sevmek, yani karşındakine duyulan, beslenen düşünce huzuru…

Hislerimiz bizi yanıltır mı sizce….?

Asla yanıltmazlar, yanıltan duygusuz insanların size karşı hissel bakmaması…

İnsan hislerine pranga vurur ise eğer, dillendirmez ise ızdırap çeker…

Oysa hakikat hislerin düşünceden sıyrılıp dile döküldüğü AN’dır…

Sevgi, Aşk…Duyguyu doruğa ulaştırır…duygu, Hisleri besler…

Hisler ise, kişinin kalitesini, karşısındaki insana olan güvenini…

Sezgi ‘’Hisler’’, kadınlar bu konuda daha iyiler…

Çünkü ağlamayı biliyorlar, ağlamak demek duyguların maddesel boşalması…

Erkekler ise, duygularını zindanlara atar, hata burada…

Duyguların çıkartılması gerek o dehlizden…

Baş başa ağlayıp, duygular ile beslenen, hislerden inşa kaleler kurmak…

Ve her dışarıdan gelen saldırıya göğüs germek…

Hisler, insanı var eden ruha üflenmiş organdır, duyulması gerekenleri duymak için…

Kaçımızın ruhu duyuyor, kaçımız hislerimizle hareket ediyoruz, kaçımız ağlar, kaçımız ruhumuzla konuşuruz…

Yazan insan duygu yüklü olmalı, şiir yazan duygu yüklü, anne duygu yüklü, baba duygu yüklü…

Ve yetişen nesil duygu yüklü…

Yükü boşaltan insan, üreten ve veren insandır…

Hislerimizi besleyelim, duyguyla…

Duyguları sevgiyle, Aşkla…

İşte o AN’ bir dolunayda insan gözlerinden ışıltılar yansır doğaya…

Hissiz insan, bir balçık, bir çöl, bedenen yaşayan bitki…

İnsan, sevgi, Aşk, duygu, his ve BİR olarak yaratıldı…

Hislerimize güvenelim, Aşkımız varsa…

Sevgiyle…