His Şiiri - Haz An

Sesinin kıyısında, bidar
Çiseleyen her yağmur elimi tutar.
Bir kelebek konar kısa kara kirpiklerime,
Emin hissederim.

His derim kelebeğe,
“Adın bu, adınla yaşa.”
Şimdi de dudaklarıma kon,
Ve kulağına fısıldayayım:

His…
His…
His…

Ayıplama beni, Tanrım,
Kimsesizliğimi sen sahiplen,
Kulundan medet meyletme.

Şu pamuk bulutlar,
Mavi gök,
Cıvıldayan kuş,
Yeşeren ağaç ne güzel.

Bahar ne güzel.

Ruhum Eylül, Ekim… ama Tanrım,
Üzerine basıyorlar,
Sararıp solan canlarımın.
Çıtırtılarını duyuyor musun?

Görüyor musun, Tanrım?
Göğü çizdiğim avuçlarımda,
Mavi çatlaklar var.
Parmak izlerim kadar benzersiz,
İçten bir dua kadar sessiz.

Nefeslerim, yere düşen canlarım gibi
Savrulup gidiyor, Tanrım.
Tutamıyorum.

Sesimin kıyısında bir peygamber,
Adımı söylüyor usulca,
Unutulmuş bir ezgi gibi.
Haykırıyor içim;
bilmiyorum neden.

Ama sen biliyorsun.
Bildiğini söyle, Tanrım.
Bildiğini hissettir.
Ellerimi,
Avuçlarını.

Bir büyücü olduğumu,
Mezarlıktan geçerken
Kemiklere dua edilmeyeceğine inandığımı,
Ve ezan okunurken ses kısmadığımı.

Ruhum, uzun bir hava, Tanrım.
Sarhoş ol ve dinle:
Seni seviyorum, seni seviyorum.
Kimsesizliğimi sen sahiplen,
Kuldan medet meyletme.

Haz An
Kayıt Tarihi : 18.3.2025 18:48:00