HIrsız/la/ma Şiiri - Demir Az

bu gece kendim için
bir avuç aydınlık çaldım
oturdum ağladım sonra
karanlığa
yıldızımı örttü diye
sövdüm sövdüm biteviye
görüyorsun işte aynı son; ıskaladım
gece yine avucumda
resmin her zamanki yerde; başucumda
göremiyorum, çaldığım karanlığın gölgesi
düşüyor yüzüne

çalmamalı mıydım sur’u, bilemiyorum
toplamamalı mıydım beynimdeki mahşeri
kalabalık öncede yutmuştu beni
güpegündüz saplanmıştı böğrüme aşk
ağulu sevda sözcükleri, aldanmıştım
neyimeydi aydınlık, kafasızlığım
parselleyip alıp çalmışlar işte
aperatif niyetineişte bu yüzden
çala kalem çiziyorum karanlığa bende
varsın görünmesin cismi
görünse bile kime ne?

Gelmeyin üstüme gelmeyin!
Alır katlarım karanlığı, koyarım cebime
Yaklaşmayın atlarım, atlarım geceye

Kabulümdür aydınlık yar olsun size
Dilediğiniz gibi eskitin
Eskicilere satın eprimiş diye
Nadide bir parçaysa sizin için
Borsaya yatırın, bozdurun dövizle
Antika görüyorsanız çıkartın açık arttırmaya
‘satıyorum beyler bayanlar, sat-tım’ dedirtin
zaten para sizin için morfin kokain enfiye

yaşam sizin dilediğiniz gibi kullanın
ama dokunmayın bir avuç karanlığıma, kirletmeyin
gölge yapmayın yeter ki geceme
kapatmayın ayımı yıldızımı
ağlarım çağlarım sonra hem
kime ne?
gülen yüzü görünse

bense görünmek istemem bir daha kimseye
mazur görün beni sevenler, dostlar yit-tim

son dileğim:
Adıma bir mezar taşı çakın geceye