Hırsı Kırkında, Yükü Sırtında

Kırkım, sessiz çığlıklarla doldu bu sabah… Ve bu yaştan sonra devrilirken umutlara, huzura açılan çıkış kapısı her adımım bir ağırlık, bir yük sırtımda.

Hırsım mı, kırkım mı diye diye gece gündüz sıktım dişlerimi; çırptım kanatlarımı, bir umutla uçmak için yepyeni hayallere, içimde solarken bir bahar… Kırkım, unutulmuş hayallerle doldu bu sabah.

Kalbim, yaklaşan kışta, ruhum gökyüzünün kızıllığında kaybolurken, terk ettim rıhtımı. Sırtımda yaralar, aklımda korkular ve mazimdeki canımı acıtan hatıralar derin izler bıraktı bende. Dilimdeki dualar, yalvarışlar yetmiyor hayatın omuzlarıma yüklediği ağırlığı hafifletmeye. Çünkü artık telaşım, benliğimin taşıyamayacağı kadar ağır. Kırkım, derin özlemlerle yankılandı bu sabah.

Hırsım mı! Bir zamanlar avuçlarımda sımsıkı tuttuğum hırslarım mı! Ah, onlar şimdi parmak uçlarımdan kayıp gidecek cam kırıkları gibi. Kırkım, bastırılmış çığlıklarla dolup taştı bu sabah, kıvrım kıvrım sızarken içimde bir fırtına…

Kıydım düşlerime; zaten hepsi kayıp. Sadece sırrım saklı, tılsımlı zamanların koynunda. Zıkkım gibi acı gıdım gıdım eksilen benliğimle, yüküm olan kalbimdeki hicranları, biriken pişmanlıklarımı sırtlandım ve sızdım ömrümün sonbaharının karanlığına. Kırkım, kaybolan umutlarla sarmalandı bu sabah.

Yoksa, bahtım mıydı bu karanlık? Yoksa sırtımdaki yük, aldığım ah’ların ağırlığı mıydı? Ya da hiç yaşayamadığım onlarca arzunun hırsı mı? Kırkım, KIRK HIRSLA sessiz çığlıklarla doldu bu sabah, her biri bir ömre bedel, her biri kaybolan umutların yankısı…

(Ahsar Zerefşan/Denemeler- HIRSI KIRKINDA, YÜKÜ SIRTINDA. Ekim 2024)