Hırpalanmış Tanıklığımızdı Aşk

Onlarca sözün arsız katmanlarından arınınca sen
Vakti gelmiş buluşmaların dudaklarına kapılırdın
Hırpalanmış tanıklığımızdı aşk, kokuna yürürken
Suskunluğumun sesine takılır, sensizliğe atılırdım.

Kıvılcımlarla harlanan öfkelerin karşılığı gitmekti
Kendi gölgemin suretlerine yöneltirdim denizlerini
Yangın göğsüme çöreklenirdi, yolculuğum başlardı
Dalgalı bir ömrün sessiz odalarında resmini sarardım.

Şafağın şavkı vurunca gönlünün aşk pencerelerine
Bir sevdanın kokusu sinerdi ay bakışların peçesine
Soluksuz sarılışların terli geçitlerinde özlemi arardık
Demli bakışların uçsuzluğunda iç çekerdik, yanardık.

Koştukça birbirimizin gerçeğine taşardık özümüze
Gecenin kangren geçitlerinde hırpalanmış düştük
Geverdik özlemlerimizin kementlerini bir çırpıda
Çıplak yüreğimizden kan damlarken öpüşürdük.

Sarsıntılı sözlerin yediveren iklimleriydi özümüz
Kendi dalgalarımızın evvel’i tarihleriydi sözümüz
Bir veda havasıydı sarılırken birlikte dinlediğimiz
Tuzlu bedenlerimizin miladıydı aşina yalnızlığımız.