'Hiroşimalar Olmasın' Şiiri - Gülsen Yüksel

Bir masal kentinde, hikâyenin başlangıcı
Yıl 1945, 6 Ağustos sabahı.

Adı, atom bombası
Soyadı, insanlığın mucizesi.

Gökten yağıyor atom bombası.

Küle dönüşen insan bedenleri,
Gözleri kör olan bir çocuğun sesi,
- Annemi, babamı gördünüz mü?
Gözlerini açmak istemezdi
Görseydi gerçeği.

On ikisinde Sadako,
Radyasyon hastalığı konmuş teşhisi.
Diyor ki; umut sesleri
Tamamlarsan bin turnayı
Yeneceksin hastalığını.

Umudu küçücük avuçlarında
Bağlamış umudunu turnalara.
Bin tane turna yapmak, yaşama şansı da.
Tam bin turna,
Altı yüz kırk altıncı turnada
...ve Sadako, omuzunda turna kuşu
Gömülmüş, Atom Bombası Çocukları Anıtına.

Hayatta kalan insanlarsa,
Saklanmışlar ışıksız, zifiri karanlıklara.
Biri hamile,
Diğeri can çekişen ebe
Çekilin ben ebeyim diyor,
…ve yeni bir umut doğuyor
Umudu tükenmiş Uzakdoğuya.

Ebeyse veda ediyor yaşama,
Gülümseyerek hayata.

Barış Köprüsü,
Barış Müzesi,
Barış Çanı,
Her atan yürek barıştan yana.

No More Hiroshimas
Hiroşimalar olmasın bunun anlamıysa.

Ülkenin adıysa, Japonya.
Ülkenin adıysa, Japonya.