Hiroşima'dan Iraklı Çocuklara.

Daha yedi yaşına varamadan ölen,
Bir kız bilirdim Hiroşima'lı,
Tutuşmuştu saçları,
Ve yanmıştı gözleri...
Olup biteni kavrayamadan daha,
Uçuşturulmuştu havaya külleri,
Bir tek O kızı bilirdim,
Adına türküler söylediğimiz...

Vietnam'lı minicik büyük çocuklar tanıdım,
Katılırken Hiroşima'lı ablaların yanığına,
Kıyıldı ad konulmamış nice bebelere,
Olup biteni anlayamadan daha,
Adiloş bebeler az mı gömdük,
Adına ağıt yaktıklarımız...

Sayısız ne Somali'li çocuklar bırakıldı öksüz,
Ve sersefil ettirildiler...
Paris'ten kalkan sabahın en erken uçağında,
İtlerine taze süt getirtmekteyken,
Ve çocuklar açlıktan ölürken ana kucağında,
Muhammed Peygamberin soyundan geldiğiyle de övünen,
Kral Hayırı Selasiye'nin saltanat sefaletini unutur oldular...
Sıska vücutlarının Somali kumunda ayak izleri,
Her bom sesinde titreyen kürdan bacakları,
Sarıdan kızıla dönen renkleri,
Somali'nin yanan kızıl kum sahilleri...

Inga demeden,
Ve açarken yumuldu,
Bir daha bakmamak üzere dünyaya,
Işıldayan mavi,yeşil,ela ve kara gözleri...
Anlayamadan yanıbaşında olup bitenleri,
Kulaklarına erişti Hiroşima'lı ablanın sözleri,
Ne yapacaklarını artık biliyorlardı,
Gelebilirlerse dünyaya geri,
İşte Hiroşıma'lı ablanın,
Somali'de yeni doğan çocuklara öğütleri,
Bosna,afgan ve Irak'lı çocuklara uzanmalı elleri...

Hiroşima'lı abla yalnız kalmadı,
Yanına toplandı diğerleri,
Hepsinde görünen Emperyalizmin izleri,
Yanan bedenleri,
Ve görmeyen gözleri...

Ne oynayabildiler kör ebeyi,
Ve ne de sekseki,
Nereden bilebilir çocuklar,
Ölümlerini hazırlayan,
Oyuncak sanarak dokunduğu misketi,
Henüz yoktu onlarda' biz' ve 'öteki',,
Inga ortak diliydi, anlaşmalarına yetti,
Nereden bilirdiki,
Emperyalizmin beslendiği,
Onların tek kan kemik eti,
Bütün çocuklar Hiroşima'lı ablaya gitti...