.Hira Şiiri - Hikmet Küçük

O güne dek kutsanmamıştı hiç bir mağara,
Ama mutluydu, gururluydu, şanslıydı Hira.
Tâ yüzyıllar öncesinden almıştı haberi,
O günden beri bekliyordu peygamberi.
Melekleri konuşurken duymuştu aralarında,
Olacakmış olan, Mekke mağaralarında.
Kendi kendine dedi, o mağara ben olmalıyım,
Ay yüzlünün gül kokusuyla ben dolmalıyım.
Yetimmiş, garipmiş, nurdanmış, adı Ahmet’miş,
Pek merhametliymiş, ki alemlere rahmetmiş.
Duyar duymaz bu konuşmadaki müjdeyi,
Özler olmuştu gerçekleşecek secdeyi.
Bu yüzden direndi Hira, yıkılmadı yıllarca,
Ayakta kaldı, didindi, göz yaş döktü aylarca.
*
Galiba özlemi gerçek olacaktı Hira’nın,
Son günlerde bir misafiri vardı mağaranın.
Bağırmak istiyordu şimdi, için için ağlamak,
Koşmak istiyordu durmadan, gürül gürül çağlamak.
Öpmek istiyordu misafirin nurlu yüzünü,
Duymak istiyordu bir nebzecik güzel sözünü.
Ama sabretti, ya rahatsızlık verirse,
Ya yıllarca yıl beklediği nur gidiverirse…
Bundan sonra artık, nefesini bile tuttu,
İçeri girecek rüzgarı, dışarda avuttu.
Güzel sevgiliye bakmaya bile kıyamadı,
Sabahlara dek baktıysa da yine doyamadı.
Secdede alınca birden, gül kokulu nefesi,
Çatlayacaktı sanki sevinçten göğüs kafesi.
*
Ama derdi bambaşkaydı şimdi, daha da büyük,
Nasıl dayanacaktı sırtına bindikçe o yük.
O yâr bazen Mekke’ye gidiyor, ayrılıyordu,
Öyle zamanlarda hasretten kavruluyordu.
Zaman geçmek bilmiyordu, yolları gözlemekle,
Sararmış solmuştu taşları, yari özlemekle.
Şimdi ne yapsın Hira, derdini kimlere açsın,
Ya dönmezse sevgili eyvah, nerelere kaçsın.
Atsın mı kendini okyanuslardaki sellere,
Yoksa bıraksın mı bedeni, kasırgada yellere.
Hira ağladı, ağladı sırılsıklam olmuştu,
Vadiyeyse derin derin hıçkırıklar dolmuştu.
Derken, bir ses duydu, evet galiba oydu gelen,
Toparlandı birden, yaşları sildi aceleylen.
Süslendi, temizlendi, hazırlandı bir anda,
Mağara içinde duruverdi her şey, zamanda…
Yari buyur etti içeriye huzurla doldu,
Karanlıklar dağıldı, her yer aydınlık oldu.
*
Yıllar sonra bir haber yayıldı yeryüzüne,
Mağaradan haykırış yükseldi gökyüzüne.
O günden sonra bir daha hiç gülmedi gitti,
Eridi birden, hayata küstü, neşesi bitti.
Yanına gidersen, mağarayla sen de inlersin,
Dikkat kesilirsen eğer, ağlamayı dinlersin

(Eskişehir 22/11/2003)