Hiperaktif Hayatın Depresyonu…

Ne adamım tastamam, ne bir Adem,
Ne işim var dünyada, buysam madem…

Üç beş satır yazınca arada bir,
Öfkem durur, akar elimdeki kir.

Ama ne cesurum ne de kuvvetli,
Bir kişi oldum mu bilmem hürmetli?

Zararım olur kimseye ufak tefek,
Faydamda olur herhalde yetecek.

Akşamları tuhaf olur coşarım,
Hep kendime kızar, ağlar, şaşarım.

Gündüzleri herkes gibiyim, sade,
Fakat biraz farklı hareketlice…

Yürümeden koşturmuşum galiba,
Çocukluğumdan var birkaç hatıra…

Pek de farkım yok aslında boyumda,
Belki biraz gelişme var huyumda…

Olmayınca dileğim kızarmışım,
Şimdi çok, ama çok başkaymışım…

İstediğim yok ki belki de ondan,
Geçmişim, dileğimden, bir de candan…

Ne bir insan oldum adamakıllı,
Ne de bir canlıyım yarım akıllı…

Çok konuşur usandırırım canı,
Asla ettiğimle kırmam insanı…

Bazen severim kendimi. Gerçekten.
Şimdi sevmediğim belli sözümden…

Ne tam bir kul olabildim Mevla’ma…
Ne de iyi bir evladım anama…

Her işim yarım yamalak, ne gibi?
Hani meyvesiz, yapraksız dal gibi…

Bazen bereketliyimdir, nadiren…
Yaparım her işi, tutarsa neşem…

Aklım karışıktır, belli belirsiz,
Unuturum,gülerim yerli yersiz…

Kaybederim kendimi sokaklarda,
Bir bulanım olmaz boş kaldırımda…

Ne aşık oldum ne de bir sevgili,
Öyle diye kandırdım hep kendimi.

Ya sevdim, sevmedim dedim kendime,
Ya sevmedim, sevdim dedim herkese.

Bir tuhaf seyrediyor bende hayat,
Ne olacak halim? Böyleyim heyhat!

18.01.2007
ANKARA