Şerif Amca Şiiri - Bekir Dalkıç

Şerif Amca öldü işte, müjde size.
Mutlu olsun bazıları.
O bazıları varya o,
O bazıları belki kına da yakar kuytusuna.
Dün sabah ölüvermiş, bizler koyduk toprağa.
Haberiniz olsun.
Ben kazdım, o örtttü üstünü, öbürü okudu üfledi.
Zaten Şerif Amcam hiç gülmedi ki yaşarken.
Hiç kimse ağlamadı o ölünce.
İki kız kardeşi vardı bildiğim kadarıyla,
Onlarda gelmedi.
Vay benim Şerif Amcam vay!

Şerif Amca elliki yaşında göçtü gitti bu diyardan.
Kimine göre erken, kimine göre de geç bile kaldı giderken.
Sizce ne?
Bir türlü öğrenemedi rajonunu şu hayatın.
Ne girebildi dünya evine,
Ne dertsiz, tasasız bir günü oldu tastamam
Ne parası, pulu vardı cebinde,
Ne de gidebildi çarşıya, pazara şöyle sevine sevine.
Vat benim Şerif Amcam vay!

Neden mi yazdım ben bu şiiri,
Size ne Şerif Amca'dan öyle mi,
Vay be! öyle olsun bakalım.
Ama ben yine de yazacağım,
Okuyan okusun, okumayan da kendi bilir yahu, bana ne.

Yol yordam bilmezdi bizim Serif Amcam benim.
Düpedüz belediye işçisiydi yani oldum olası.
Şerif Amcam'ın laf yapmazdı ağzı pek doğrusu,
İçinden gelmezdi pek amirle, memurla içli dışlı olası.
Şerif Amca işte.

Onüç yaşındaymış öldüğünde babası, öksüz kalmış onüç yaşında.
Uğursuzmuş onüç, öyle söyledi.
Şerif Amcam onbeş yaşındaymış ölmüş anası.
Sonuç,
İki kardeşiyleöylece ortada kalakalmış.
Ah benim Şerif Amcam ah!

Zaten oldum olası yarı açtı kendisi.
Giderken de borçlu gitti öteki tarafa.
Everdi kardeşlerini senet, sepet.
E ne geçti eline, ipini kıran kaçtı, gitti.
Tek başına şaşakaldı.
Bir türlü gelemedi kendine.

Şerif Amca öldü işte, yekpare derteriyle,
Bir sabah uyanamadı uykusundan lafın kısası..
Belki rüyasında göründü gözüne sevdikleri.
Gitti de dönemedi.
Belki de yoktu, yaşamadı Şerif diye biri.
Ben uydurdum onu da kimbilir?
Hem Şerif Amca'dan size ne?