Hilkat-i Zehir Şiiri - Bahadır Çiftlikli

Toprakta insan dokusu
Bu acı dolu dünya dokusu
Yaşamak bir hayal değil diyorsun
Yaşamak ne yazık ki bir hayal sevgilim

Filhakika ağırdır zaman
İki yakası gibi denizin
Demirin ve oksitin
İnsanın içinde yandığı ve yaratıldığı
Bu dünyanın parçası
Ve bu insanın

Aynalarda gizdir zaman
Bilhassa ayrılmaz çünkü
Hüzne gebedir aynalar
Bana bakmayan aynalar
Bana dokunmayan
Gözleri ve baharı neden saklıyorsunuz içinizde
İçinizde aksak bir duygu vardır
Benden neden gizliyorsunuz bunu
Ben yaratıldım beri yaralı
Aksak bir türkü
Dolaşır damarlarımda
Neden susuyorsunuz

Ve gemi denizin üstünde süzülür mü
Denizden habersiz
Biliyorum sen de acılar içindesin

Ve sevgilim sana biraz da hayattan bahsetmeliyim
İlksonbaharlarla gelir aşk ve durumsanmaz
Duyumsa basit ve özneseldir
İki yakası var elbette denizlerin
Bir uçtan diğer uca
Peki sen neden yalnızsın ey etten yaratılan
Hamuruna kim kattı acıyı ve hüznü
Kim buladı ruhunu efkara

Gülüyorum gözyaşlarımla
Omuzumda
Bir kuşun cesedi

Gözlerine bakarken yakamdan düşmüş bahar
Bir çocuk ağlar durmadan, eksiktir artık yaz
Tamamlanması gereken bir yüktür aşk
Ve rasyonellik iki yakasında bizi bekler
İşte geliyor bir acı sevda daha
İşte gene kalbim ağlayacaksın
Çünkü saçları kan kırmızı ve anlaşılmaz
Çünkü gözleri bal ve yeşil
En az bal ve bahar kadar

Eğriltiler var kalbimde ve acı yığınları
Biliyorsun en ağır yüktür zaman
İçim ne kadar dolu seninle
Sanki yüzlerce asrın güz günleri
Ve yaprak dökümleri
Birikmiş ve birikiyor durmadan
Evet akabilir, her an gözlerinden bir nehir

Almakla kurumaz bilirim gözlerindeki nehir
Ademden sonra da beni buldu bu hilkat-i zehir