Hilkat Garibesi Şiiri - Mehmet Bekir Nal

Hilkat garibesi:
Yarıldı içimde yine kocaman bir kaya
Ayrıldı benden düştü aşağıya
Dipsiz kuyularda kayboldu
Öncekiler gibi yok oldu
Zihnimde yeni bir iz, yeni bir leke…
Ah o ayrılanlar
Gerekli gereksiz ayrıntılar
Ah beni biçare bırakanlar
Gönlümü boş yere kuşatanlar
Hayat gidenin ardından bakakalmaktı
Gafilleri saran endişe yumağıydı
İnsan denen varlık
Yaralı ve dertli
Endişeli ve stresli
Susuz ve kimsesiz…
Kötü dünya daha da kötü şimdi
Vahşi yaratıklarla dolu içi
Beyaz güvercinler düşlenirken
O korkunç savaş borazanlarının sesi işitildi
Şimdi kulaklar sağır
Korku ve nefret doldurmuş benlikleri
Kalınmaz buralarda
Gidilmez de üstelik
Bunca zaman sonunda
Artık hilkat garibesiydik!