Acıdan geçerken ruhumun pare pareliği ve dışarıda süzülürken keskin yaraları düşündüren kar lapa lapa; yalnız bir bank, münzevi bir tepedeki hür ve tek ağaç, ölü at, kanatsız kuş, boş salıncak, kimsesiz ev ve de kimsesiz insan; ne kadar eksikse o surette boşluk var etrafı hüzünle sarılı odamda..
Odamın boşluğuna kar yağıyor acı acı.
Sımsıcak bir yaz günü
Akşamüstü
Perdeyi havalandırıyor rüzgar
Kapat gözlerini
Şimdi daha yakınız
Kırlangıçlar ötmeye başladı
içime sığmıyor, susturduğum telaşlarım
yetinmek esarete dönüşüyor
böyle oluyor hep
yaz günlerinde
yaşamak, bir yaz günü demek
güneş karışmış havaya
Sessizliğin en koyu vaktini bertaraf eden kuş naralarına kayar aklım.
Yüzümü kırbaçlayan rüzgar telaşlandırır yüreğimi.
Varlığı muamma bir bulut gibi,
Düşlerin karanlığa sarıldığı bu izbe şehirde;
Kartallara yakışır sarp kayalıkların arasından ince, hummalı kış güneşi katılır gözlerime.
Büründüm bilinmezlik kimliğine
En iyi bildiğim uçarı sessizliğime
Bu kaçış bu ürkeklik
Ağladı yüreği değdiğine
Bir şey var işte
Kimsesizse
Kim sessizce,
Elini uzatır, gözleri harelenir.
Kalk ayağa çocuk
Keskin kahkahaların kuşattığı bu şehirde
Arama artık bulunamayanı
Çocukların aç olduğu,
Kadınlarla birlikte umutların yakıldığı,
Eğitimin rekabet,
Paranın cephe,
Başat olmanın insanlara gaye olması
Savaş için kafi.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!