Hikmet Var Bence Şiiri - Zeki Günay

Peygamberim der Hasan, Hüseyindir gülüm,
Ali Fatıma benim, hem kalbim hem gönlüm.
Fani dünya üç günlük, insanlığa ölüm,
Sekiz yaşta işkencede, hikmet var bence.

Omuzda dünya yükü, omuzda işkence,
İşkenceler biter mi? Hem gündüz hem gece.
Her sözde her şiirde, ayrı bir bilmece,
Sekiz yaşta işkencede, hikmet var bence.

Karlı puslu hava, eller demire bağlı,
Altta kilot beden çıplak, beden iz var dâğlı.
Beden soğuk su dökülü, kızgın su yağlı,
Sekiz yaşta işkencede, hikmet var bence.

Elde çanta bıçak, küfür bıçaktan bıçak,
İnsan niye kötü, insanlık niye alçak.
Yok gidecek bir yer, hangi yere kaçacak,
Sekiz yaşta işkencede, hikmet var bence.

Bir banyoda gözler yanar, yerler niye kan,
Yerde yatan bir çocuk bu, yerde yatan can.
Anne gelir diner acı, kalpte heyecan,
Sekiz yaşta işkencede, hikmet var bence.

Ey derin dondurucu, ey dolap demiri,
Sana kim vur dedi ki? Kim verdi emiri.
İşkence yapan kul, giyer ahret semeri,
Sekiz yaşta işkencede, hikmet var bence.

Kim silerki çocuktaki korku terini,
Yadırgar yemeğini yatacak yerini.
Örgü şişi acıtırmı nazik derini,
Sekiz yaşta işkencede, hikmet var bence.

Parasızmı kaldın, kim aldıki paranı,
Kabuk tutmuş bedenin kim açar yaranı.
Görüp şu yaranı insan olup saranı,
Sekiz yaşta işkencede, hikmet var bence.

Hiç çocuk çekermi dört yıl hergün eziyet,
İşkence yapan görür, kendinde meziyet.
Herşey olur dünyada, kararmış zihniyet,
Sekiz yaşta işkencede, hikmet var bence.

Yaş dokuz peygamberim avuç içi beş taş,
Beş taşta hikmet varsa, nedir bu gözde yaş.
Kim bunlar nedir bu yürekteki bu telaş,
Sekiz yaşta işkencede, hikmet var bence.

Yaş oldu on iki, bitmedimi işkence,
Bitermi işkence, insana o eğlence.
Hakikaten neydi insan gündüzle gece,
Sekiz yaşta işkencede, hikmet var bence.

Yaş on iki ben özgürüm namaz kılacam,
Yaşasın annem gibi kuran okuyacam.
Şurdaki büyük dağda, Rabbimi bulacam,
Sekiz yaşta işkencede, hikmet var bence.

Niye çocuk insanlara dalar gözlerin,
Dilinde birşey var, anlaşılmaz sözlerin.
Bazen açık bazen niye solgun yüzlerin,
Sekiz yaşta işkencede, hikmet var bence.

Namaz kılarken sana tekmemi attılar,
Kuran okudun diye, demirle yaktılar.
Bir yavru kediyi ateşe mi attılar,
Sekiz yaşta işkencede, hikmet var bence.

Gözlerin niye solgun, sevgimi ararsın,
Lakin insan izin vermez der yürek kansın.
Boşver sen sevgiyi, sana acı yarasın,
Sekiz yaşta işkencede, hikmet var bence.

Yaşın on dört çocuk, annenimi kaybettin,
Annene küfür etti, okulu mahvettin.
Onca işkenceyi Allah için affettin,
Sekiz yaşta işkencede, hikmet var bence.

Yaş on altı oldu, yıkık geceler hane,
Üstün başın yırtık, beden niye virane.
Halıya sarılı çocuk, kimler divane,
Sekiz yaşta işkencede, hikmet var bence.

Kaldığın evin üst sağ solu niye harap,
Besmelesiz çıkan kul yolda görür serap,
İnsanlar teselliyi sende arar şarap,
Sekiz yaşta işkencede, hikmet var bence.

Elektirik çekiş, yer kan bedende acı,
Dokunma ey doktor, yok acının ilacı.
İnsan zalim insan nankör insan yalancı,
Sekiz yaşta işkencede, hikmet var bence.

Yazmakla bitmez, sil kara yazı tahtayı,
Kul Zeki bitirdi mi yirminci kıtayı.
İnsan unutur saati günü haftayı,
Sekiz yaşta işkencede, hikmet var bence.

ŞAİR YAZAR= ZEKİ GÜNAY