Hikmet İncileri (52) Şiiri - Aydın S ...

Hz. Fatmâ Ül Merziyye (Ra.)

*'Ey insanlar!

Bilin ki ben Fatıma'yım,
babam Muhammed'dir.
Yine tekrarlıyorum;
ben Fatıma'yım, babam Muhammed'dir!
Yalan söylemiyorum ve hata da etmiyorum.

-'And olsun, size içinizden bir peygamber geldi ki,
zahmet çekmeniz onu incitir ve üzer.
Size çok düşkündür,
müminlere çok şefkatlidir, çok merhametlidir.

- Eğer o peygamberi tanıyorsanız,
bilmeniz gerekir ki o, sizin kadınlarınızın babası değil,
benim babamdır;
sizin erkeklerinizin değil,
benim amca oğlumun kardeşidir.

- Onunla akrabalık ne de güzeldir!
O, risaletini halka ulaştırdı,
onları İlâhî azapla korkuttu.
Müşriklerin yol ve yöntemlerinden yüz çevirdi.
Onların sırtlarına ağır bir darbe indirdi.
Onların boğazını sıktı,
hikmet ve güzel öğütle Rabbinin yoluna çağırdı.

- Putları kırdı, küfrün başlarını dağıttı,
sonunda küfür topluluğu hezimete uğradı,
geriye dönüp kaçtı,
gece sabahtan ayrıldı (karanlıklar yok oldu) ,
hak ortaya çıktı, dinin önderi söz sahibi oldu,
şeytanların kükremesi kesildi,
nifak topluluğu helak oldu,
küfür ve düşmanlık düğümleri çözüldü,
siz de yüzleri ak ve oruçtan,
karınları aç kişilerin arasında (özgürce) ihlas
(lâ ilahe illellah) kelimesini söyler oldunuz.

-Sizler (Peygamber-i Ekrem gelmeden,
önce) bir ateş çukurunun kenarındaydınız,
içenin içeceği değersiz bir yudum su idiniz,
tamahkarın ganimet bilip yiyivereceği bir lokmaydınız,
adavet ateşini körükleyenler için uygun bir alev idiniz,
ayaklar altında eziliyordunuz.

-Develerin girip kirlettikleri (çukur) suyu içiyordunuz,
ağaç yapraklarını gıda ediyordunuz,
zelil ve aşağılık bir hale düşmüştünüz,
etrafınızdaki insanların sizi ezmesinden korkuyordunuz,
bütün bu bedbahtlıklardan,
sonra Allah Teala,
babam Muhammed (s.a.v.) vasıtasıyla sizleri kurtardı.

-Daha sonra babam,
yiğit kişiler, Arab'ın kurtları ve kitap ehlinin,
isyancılarıyla denenip sınandı (onlarla savaştı) .
Onlar ne zaman savaş ateşini tutuşturdularsa,
Allah-u Teala onu söndürdü.

-Şeytanın boynuzu göründüğünde,
(onlar baş kaldırdığında) veya,
müşriklerden bir ejderha ağzını açtığında,
kardeşi Ali'yi (Kv.) onun ağzına,
atıyordu (onun önüne çıkarıyordu) ,
o da onun beliyle kulağını ayağının altına almadan ve,
onun püskürdüğü ateşi kılıcıyla söndürmeden geri dönmüyordu.

-Allah'ın rızasını kazanmak için bu zorluklara katlanıyordu,
O'nun emirlerini uygulamak için çaba sarf ediyordu,
Resulullah'a herkesten daha yakındı,
evliyaullah'ın seyyidi (efendisi) idi.
Her zaman (Allah'ın ve Peygamber'in emrine) hazır,
hayır isteyen, gayretli ve emekçi idi.

-Allah'ın yolunda, kınayanların kınaması ona mani olmazdı.
Hz. Ali (Kv.) tebliğ ve cihat ederken siz keyfinizi sürdürmekte,
rahatınıza bakmaktaydınız,
mağlubiyete uğramamızı ve,
bir haber çıkmasını bekliyordunuz.

-Savaş anında geri dönüp düşmanla savaşmaktan kaçıyordunuz.
Allah Teala, Resulü için,
peygamberlerin evini ve,
seçkin kullarının,
yurdunu seçtiğinde (onu Firdevs cennetine götürdüğünde)
artık nifak dikeni (kalplerdeki kinler) ortaya çıktı,
din gömleği eskidi,
kin besleyen sapıklar söz sahibi oldular,
en düşük kişiler ortaya çıktılar.

-Batıl ehlinin boğur devesi böğürdü,
arsanızda kuyruğunu oynattı,
şeytan yerinden başını çıkardı,
sizi kendine çağırdı,
davetini icabet ettiğinizi,
onun aldatmasına hazır olduğunuzu gördü.
Sonra hareket etmenizi istedi,
siz de hareket ettiniz,
tehyiç olmanızı (coşmanızı) istedi,
siz de tehyiç oldunuz.

- Derken başkasının devesini,
damgaladınız (sizin malınız olmayan hilafeti gasp ettiniz) ,
onu, sizin olmayan bir çeşmenin başına getirdiniz.
Ahdinizden (Gadir-i Hum'daki biatinizden) uzun,
bir zaman geçmemişti,

Peygamber'in(s.a.v.) vefatından,
dolayı kalbimizin yarası çok genişti,
henüz iyileşmemişti,
Peygamber'in (s.a.v.) mübarek naaşı henüz toprağa verilmemişti.

Fitne çıkması korkusunu bahane ederek kendinizi öne attınız.
Ama bilin ki,
fitnenin ta içine düştünüz.
Şüphe yok ki,
cehennem küfre sapanları kuşatmıştır.
06-03-2010
(Devamı gelecek)

Düz yazı