Malatya'nın Akçadağ ilçesine bağlı Gölpınar Köyünde 1952 yılında yaşama merhaba dedi.
Gölpınar ilkokulu/Sümer ortaokulu-Turan Emeksiz Lisesinde (Malatya) okudu.
İstanbul Teknik Üniversitesi İnşaat fakültesi(Taşkışla) da Mühendislik diploması aldı (ekim 1971-mayis 1977) .
Türkiyede ilk mühendislik görevine İnönü üniversitesi(Malatya) yapı dairesinde başladı.
1978 yılında o koşullarda mühendislik hizmetinde başarılı olamıyacağını anlayınca istifa etti.
Vatan görevini yedek subay olarak Teğmen rütbesi ile Sivas İnşaat Emlak Müdürlüğünde inşaat kontrol Müh. olarak tamamladı.
Mimarlik ve İnşaat Mühendislik mesleğini Köln-Malatya hatında serbest meslek sahibi olarak devam ettiriyor.
Amacı şiir gibi kalıcı olacak, yaşam mekanları oluşturmak. :)))
İnşaat Mühendisi (İTÜ-TR) Planlama ve Mühendislik ile iç içe bir yaşam........
Güzel olan yaşadığını his edebilmek, duygulu olabilmek, yaşamın problemlerle uğraşmak olduğunun farkına varmak ve problemleri çöze çöze yaşamı renklendirebilmek, kendinle bağışık olabilmeyi becerebilmek. Asıl kalıcı olan bu. Bire giden yolda..güle eğlene gönlünce yolu kat edebilmek....Nasıl bir yaşam felsefesi varmısın... yoksa sırtına ağırlıklarımı sarmıssın...at gönlündeki olumsuzlukları....Anti Negatif ol..Bırak Anti Pozitif olmayı... :)))
Eserleri
Yayınlanmış eserleri bulunmamaktadır.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!