Girdi kalbe bir şaki, dedi; ”Adım, aşk-ı yar! ”
Hoşlanmadı ruh ondan, dedi; ” bunun meşki nar”
Gelir, gelmez ateşi, yaktı, yıktı, kül etti!
Şu korsanın yerine, girse gönle keşki yar.
Sabredenler ulaşır, bil mutlaka zafere!
Zafer için gerekse; çıkmak gerek sefere.
Sen sefere çıkarken, hasmın geçer önüne!
Mani olur zafere, nefis denen kefere.
Doğru olan ne ise, yürü ona dosdoğru!
Yalnız kitap, sünnette, aradığın has doğru.
Her dostunum diyenin, sözlerine aldanma!
Seni yoldan çıkarır, bil değilse dost, doğru.
Hiçbir müfsit, söylemez, ifsadını çevreye!
Çok cilalı lafları, sokar daim devreye.
Kimse demez elbette; ekşi benim ayranım!
Bir mihenge vurmadan, çıkma öne ver diye!
Karıştırma elması, bir cilalı cam ile!
Yapma sakın iltibas, olgunları ham ile!
Çok diyeni değil de, hak diyeni dost edin!
Koyma ayni kefeye, sen nakısı tam ile!
Alsa vahyin yerini, şayet sakil felsefe!
Helak olur şu beşer, düşer gama, esefe.
İnsanlığın huzuru; fıtratına rücuda!
Mevlasına hicrette, beşer için bil sefa!
Cihat ŞAHİN
17.09.2010-İZMİR
Kayıt Tarihi : 17.9.2010 12:04:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!