Hikmet Ağabey Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Çok karanlık bir yer var göğsümde.
Gömülmemiş mayınlar ve görülmemiş kadınlar.
Şu mayın işi çok canımı sıkıyor.
‘Sıkı can çıkmaz derler’
O daha çok canımı sıkıyor.
Mayın en azından patladıkça aydınlatıyor ruhumu.
Kalbimdeki mayında ölen kadınlarla aydınlanmak pek iç açıcı değil tabi.
‘delinin tekisin’
Sıkı canlı bir deli ama. Ne deli ama.
Ne buluyorlar abi bu insanlar yaşamakta. Yıkılsın diye hayal kurmak değil de ne ki bu yaşamak. Hayal olmaktan hazin görünüyor göze. Birde büyük olmak isterken ziyan olmak var tabii.
‘Ne demek istediğini hiç anlamayacağım biliyorsun’
Bunu bildiğim için daha rahat anlatıyorum.
Kalbimdeki mayın diyorum, kalbime giren kaç kadının daha canını alacak. Bir kadınları alsa keşke, aşktan soyut daha az acılı bir hayal kurardım yıkılsın diye.
Belki berber olurdum o zaman. Erkeklerin saçlarını küt kesmek istiyorum son zamanlarda. Yada kadınların saçlarını kazımak. Tersine dönsün işte bir şeyler. Ama yok. Bu mayın erkekleri de alıyor. Dostluk da yaramıyor bu mayına. Onu da patlatıyor soğuk bir espri gibi.
‘ne bu mayın hikayesi, şimdi de yalnızlığını gömülmemiş bir mayına mı yıkacaksın?’
Dur bakalım hikmet abi, bizim yalnızlığımız öyle yakılır yıkılır cinsten değil. Bizim yalnızlığımız bir kere insanlarla alakalı bir mesele değil. Hele kadınlarla hiç!
‘ne ile alakalı? Kalbindeki mayınla mı?’
Yapma hikmet abi. Mayınla da ilgisi yok. Bataklıkla alakalı buluyorum ben bunu. Sokak balığıyım ben. Bataklıkta yaşayan cinsten.
‘senin şu mayın ne diyor peki bu işe’
Çok fazla anlatmıyor. Ama bir yerlerde bir yazı okumuş ne zaman konusunu açsam onu diyor.
“beni kalbine atılmış bir kazık gibi düşün. Zararsız, saklı değil. Üstüme oturmadığın sürece sıkıntı yok. Aksi halde bağırtırım”